Αθηνά Μαυρομάτη: «Αντιμετώπιζα πολλά χρόνια την άνοια της μάνας μου, ήταν πολύ δύσκολο»
Η Αθηνά Μαυρομάτη, αυτή την εβδομάδα, έδωσε συνέντευξη στην εφημερίδα On Time.
Μεταξύ άλλων, μάλιστα, η γνωστή ηθοποιός μοιράστηκε τις δύσκολες στιγμές που βίωσε με το φευγιό τόσο της αγαπημένης της μητέρας όσο και του αδελφού της.
Αθηνά Μαυρομάτη: «Αντιμετώπιζα πολλά χρόνια την άνοια της μάνας μου, ήταν πολύ δύσκολο»
Σου έχει συμβεί να είσαι στη σκηνή, να βιώνεις μέσα σου κάτι πολύ δύσκολο, που η ψυχή σου «κλαίει» και να πρέπει να παίξεις;
Φυσικά. Αντιμετώπιζα επί πολλά χρόνια την άνοια της μάνας μου, ήταν πολύ δύσκολο, αφοσιώθηκα σε εκείνη. Όταν έμπαιζα στο θέατρο Μπρόντγουαιη, στο έργο του Μανόλη Κορρέ «Οίκος ευγηρίας: η ευτυχισμένη δύσις», η κατάσταση της επιδεινώθηκε και την έχασα.
Συνέχισα κανονικά να παίζω και μάλιστα σε ένα ρόλο που έκανα τη διευθύντρια ενός γηροκομείου. Τότε λοιπόν, που περνούσα όλο αυτό με τη μάνα μου και την ημέρα που «έφυγε», έπαιζα σε αυτό το έργο που αναφερόταν στα προβλήματα των ηλικιωμένων.
Εκείνη την περίοδο περνούσα το «λούκι» της ζωής μου, που εκεί τα βλέπεις όλα και αλλάζει η φιλοσοφία σου, αν δεν είναι αλλαγμένη από πριν. Λίγο καιρό μετά τη μητέρα μου, έχασα τον αδελφό μου ξαφνικά. Μεγάλα «χαστούκια» ζωής.
Έπειτα από αυτά τα «χαστούκια» της ζωής, όπως είπε, τι άλλαξε μέσα σου;
Επειδή έχασα τον πατέρα μου νωρίς… δηλαδή όταν είσαι 18 χρονών, που ήμουν εγώ, αλλάζει όλη η φιλοσοφία της ζωής σου και από εκεί και πέα, αν έχεις το κατάλληλο μυαλό – δεν ξέρω – και την ψυχοσύνθεση, στον καθένα λειτουργεί τελείως διαφορετικά, σε μένα λειτούργησε στο ότι κατάλαβα ότι το παρόν αξίζει και τίποτε άλλο.
Οι απώλειες είναι απώλειες και ποτέ δεν μπορείς να το καταπιείς αυτό το φαρμάκι. Όμως πρέπει να έχεις ή να βρεις τη δύναμη να τις αντιμετωπίσεις, γιατί ή τρελαίνεσαι ή πας παρακάτω.
Εγώ διάλεξα και πάλεψα για το παρακάτω και τα κατάφερα. Δεν είναι εύκολο. Πάντα είναι πληγή. Ειδικά τώρα με τα Τέμπη, όταν χάνεις παιδιά και μάλιστα με αυτό τον τρόπο, ή τρελαίνεσαι και πεθαίνεις ή συνεχίζεις και αγωνίζεσαι. Δεν αλλάζει ο πόνος αλλά «μαθαίνεις» να ζεις μαζί του.
