Οι γονείς μου απαίτησαν να παντρευτώ για να διατηρήσω την οικογενειακή επιχείρηση, οπότε επέλεξα ένα κορίτσι «φρέσκο από τη φάρμα» για να τους εκνευρίσω.
Οι πλούσιοι γονείς μου ήθελαν να παντρευτώ για να κληρονομήσω την οικογενειακή επιχείρηση.
Έτσι, βρήκα ένα „κορίτσι της επαρχίας“ για να τους προκαλέσω. Αυτό που ξεκίνησε ως παιχνίδι, όμως, εξελίχθηκε στον μεγαλύτερο σοκ της ζωής μου.
Μερικές φορές, οι πιο ανόητες αποφάσεις είναι αυτές που μας αλλάζουν για πάντα. Το σχέδιό μου ήταν απλό: να εξοργίσω τους γονείς μου. Αγάπη; Υποχρέωση; Αυτές οι λέξεις δεν είχαν καμία θέση στο λεξιλόγιό μου.
Η ζωή μου ήταν ένας ατελείωτος παλμός αδρεναλίνης – πάρτι μέχρι το πρωί, γρήγορα αυτοκίνητα, πανάκριβα ταξίδια. Γιατί όχι; Οι γονείς μου είχαν αρκετά χρήματα για να υποστηρίξουν αυτόν τον τρόπο ζωής, κι εγώ απολάμβανα να ξεπερνάω κάθε όριο.
Μέχρι που μια μέρα, ο κόσμος μου αναποδογύρισε. «Άλεξ,» ξεκίνησε ο πατέρας μου, κοιτάζοντάς με με ένα βλέμμα που θα μπορούσε να παγώσει ακόμη και τη φωτιά. Η φωνή του ήταν αυστηρή, σαν να διαπραγματευόταν μια συμφωνία εκατομμυρίων.
«Ήρθε η ώρα να ωριμάσεις.» «Να ωριμάσω;» ανασήκωσα τους ώμους μου, χαμογελώντας ειρωνικά. «Τι εννοείς, πατέρα; Θες να παντρευτώ;» «Ακριβώς,» απάντησε χωρίς δισταγμό. «Είσαι σχεδόν 30.
Αν θέλεις να αναλάβεις την εταιρεία, πρέπει να αποδείξεις ότι είσαι υπεύθυνος. Κι αυτό σημαίνει γάμος, οικογένεια.» Η μητέρα μου έγνεψε καταφατικά, τα χείλη της τεντωμένα σε ένα αμήχανο χαμόγελο.
«Άλεξ, ο πατέρας σου αφιέρωσε τη ζωή του σε αυτή την επιχείρηση. Δεν μπορούμε να αφήσουμε κάποιον σαν εσένα – κάποιον που βλέπει τη ζωή σαν ένα ατελείωτο παιχνίδι – να καταστρέψει ό,τι έχουμε χτίσει.»
Μέσα μου ένιωσα την οργή να φουντώνει. Νόμιζαν ότι μπορούσαν να με ελέγξουν; Να με αναγκάσουν να εκπληρώσω τις προσδοκίες τους; Αν πίστευαν ότι θα γίνω το υπάκουο παιδί τους, έκαναν μεγάλο λάθος. Πολύ μεγάλο.
Θα παντρευόμουν, ναι – αλλά με τους δικούς μου όρους. Και η νύφη μου θα ήταν ό,τι πιο απρόβλεπτο θα μπορούσαν να φανταστούν. Μαίρη – το αινιγματικό κορίτσι με τα μυστικά μάτια.
Ήταν ένα δροσερό απόγευμα όταν την είδα για πρώτη φορά. Δεν περίμενα τίποτα ιδιαίτερο πηγαίνοντας σε αυτή τη φιλανθρωπική εκδήλωση, αλλά εκεί ήταν: η Μαίρη. Ήταν τόσο διαφορετική από τις γυναίκες που είχα συνηθίσει.
Ούτε έντονο μακιγιάζ, ούτε ακριβά ρούχα, ούτε ψεύτικα γελάκια. Μόνο αυτή, απλή και αυθεντική, με ένα χαμόγελο που έμοιαζε αθώο και ταυτόχρονα ανεξιχνίαστο. «Χαίρω πολύ, Άλεξ,» είπε απαλά, χωρίς να με κοιτάξει στα μάτια.
Ήταν σαν να ήμουν απλώς ένας ακόμη άντρας με κοστούμι. Αυτό ήταν κάτι νέο για μένα – και συναρπαστικό. «Από πού είσαι, Μαίρη;» τη ρώτησα, προσπαθώντας να δω πέρα από την απλότητά της.
«Από ένα μικρό χωριό,» απάντησε με ένα ελαφρύ χαμόγελο.
«Ένα μέρος που μάλλον δεν έχεις καν ακουστά.» Η φωνή της ήταν απαλή, αλλά τα μάτια της… κάτι υπήρχε μέσα τους, κάτι που με προκαλούσε.
Τέλεια. Ήταν ό,τι ακριβώς χρειαζόμουν. «Μαίρη,» ξεκίνησα, κοιτάζοντάς την στα μάτια. «Ξέρω ότι ακούγεται τρελό, αλλά… τι θα έλεγες για έναν γάμο;» Γέλασε, ένα απρόσμενο, καθαρό γέλιο που σχεδόν με έκανε να χάσω την ψυχραιμία μου.
«Γάμο; Αστειεύεσαι, έτσι;» «Όχι,» είπα σοβαρά. «Έχω τους λόγους μου. Αλλά υπάρχει ένας όρος: θα πρέπει να ακολουθήσεις τους κανόνες μου.» Με κοίταξε με μια έκφραση που δεν μπορούσα να αποκρυπτογραφήσω – διασκεδασμένη,
ίσως και περιπαικτική. «Λοιπόν, Άλεξ, τυχαίνει να έχω κι εγώ ανάγκη από έναν γάμο.» «Σοβαρά;» ρώτησα, σχεδόν ενθουσιασμένος από την τύχη μου. «Ναι,» είπε, με ένα αινιγματικό χαμόγελο να σχηματίζεται στα χείλη της.
«Αλλά έχω κι εγώ έναν όρο. Καμία ερώτηση για το παρελθόν μου. Είμαι απλώς ένα απλό κορίτσι από ένα μικρό χωριό. Σου αρκεί αυτό;» Χαμογέλασα. «Τέλεια.» Η παρουσίαση στους γονείς μου – ένα τέλειο χάος.
Όταν σύστησα τη Μαίρη στους γονείς μου, ήταν σαν να πυροδότησα μια βόμβα. Η μητέρα μου την κοίταξε από την κορυφή ως τα νύχια, τα μάτια της καρφωμένα στα απλά ρούχα της Μαίρης.
Ο πατέρας μου συνοφρυώθηκε, το πρόσωπό του γεμάτο απογοήτευση και αμηχανία. «Α, Μαίρη, σωστά;» ρώτησε η μητέρα μου με ένα αναγκαστικό χαμόγελο. «Άλεξ,» ξεκίνησε ο πατέρας μου, καθαρίζοντας τον λαιμό του.
«Αυτό… δεν είναι ακριβώς αυτό που περιμέναμε.»
Γέλασα από μέσα μου. Αυτό ακριβώς ήταν το ζητούμενο. «Θέλατε να παντρευτώ. Η Μαίρη είναι όλα όσα χρειάζομαι. Είναι γνήσια, ταπεινή και, πάνω απ’ όλα, όχι σαν τις επιφανειακές γυναίκες που εσείς προτιμάτε.»
Η Μαίρη έπαιξε τον ρόλο της άψογα. Με κάθε ευγενική απάντηση, κάθε αμήχανη ματιά, έκανε τους γονείς μου να χάσουν την ισορροπία τους. Όμως, κάποιες φορές – μόνο κάποιες φορές – έπιανα μια έκφραση στα μάτια της που με τάραζε.
Ήταν σαν να είχε καταλάβει όλο το σχέδιο. «Είσαι σίγουρος ότι το εννοείς, Άλεξ;» με ρώτησε ένα βράδυ, όταν ήμασταν μόνοι. «Φυσικά,» είπα γελώντας. «Λειτουργεί, Μαίρη. Είναι έξαλλοι.»
«Καλά,» είπε απαλά, η φωνή της μόλις που ακουγόταν. «Χαίρομαι που μπορώ να βοηθήσω.» Ήμουν τόσο απορροφημένος στο να εξοργίζω τους γονείς μου, που δεν είχα καταλάβει πως η Μαίρη ήταν πολύ περισσότερα απ’ όσα φαινόταν.
Το μυστικό της ήταν μπροστά στα μάτια μου – κι εγώ ήμουν πολύ τυφλός για να το δω.
