Μαρίνα Σάττι: «Μου είπαν ότι είμαι αγενής και απροσάρμοστη»
Μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στο περιοδικό LIFO και τον M.Hulot έδωσε η Μαρίνα Σάττι για πρώτη φορά μετά το φινάλε της Eurovision που πήρε την 11η θέση με το “Ζάρι”.
“Όχι μόνο δεν μετανιώνω που πήγα στην Eurovision αλλά για μένα αυτή η περίοδος υπήρξε η καλύτερη της ζωής μου. Όμως αυτό το united by music δεν ισχύει, δυστυχώς.
Τις πρώτες μέρες που είχα πάει στο Μάλμε έλεγα ότι είναι η καλύτερη εμπειρία της ζωής μου μαζί με το Μπέρκλι, μαζί με όλες αυτές τις τρομερές εμπειρίες που έχω ζήσει στα φεστιβάλ, στην Αυστραλία. Ήμασταν με άλλους μουσικούς από διάφορες χώρες και όντως είχαμε πάει εκεί προσπαθώντας για το united by music, αλλά δυστυχώς δεν τους πέτυχε καθόλου.
Είναι γνωστό το τι συνέβαινε εκεί πέρα, όποιος θέλει μπορεί να μπει στο ίντερνετ και να το μάθει, μπορεί να διαβάσει τι συνέβαινε όχι μόνο backstage αλλά και μέσα στην αρένα και έξω στους δρόμους. Το ότι δεν πέτυχε το united by music είναι ο λόγος που για μένα αυτό έκλεισε κάπως με μια πικρία, δεν σου το κρύβω. Κατά τα άλλα, υπήρξε η πιο ευχάριστη εμπειρία της ζωής μου.
Αυτό που με δυσκόλεψε περισσότερο αυτή την περίοδο, το οποίο ίσως να πηγαίνει πακέτο με όλη αυτήν τη δημοσιότητα ή την έκθεση, είναι πως ένιωθα ότι είτε τα λόγια μου είτε οι πράξεις μου είτε οι προθέσεις μου παραποιούνταν, διαστρεβλώνονταν. Δεν μου άρεσε αυτό, και ο λόγος που είμαι ευγνώμων πραγματικά στον κόσμο είναι ότι δεν επηρεάστηκε. Τους ευχαριστώ πολύ γιατί νιώθω ότι νιώθουν αυτό που νιώθω κι εγώ, ότι ο καθένας ψάχνει μια αφορμή για να πει τη δική του ιστορία.
Δεν έχω τίποτα προσωπικό με κανέναν, ειλικρινά, ακόμα και το MIXTAPE δεν ήταν προσωπική απάντηση σε κανέναν, ήταν ένα big picture commentary και για μένα όσο συνέβαιναν όλα αυτά.
Γιατί αυτά τα τραγούδια τα ξεκίνησα από τον Νοέμβριο, είχα γράψει πολλές ιδέες που δεν χρησιμοποιήθηκαν για την Eurovision, και η ηχογράφηση των κομματιών ήταν το playground μου εκείνη την περίοδο. Ό,τι ήταν το σημειώναμε σαν να ζωγραφίζαμε, σαν ένα παιδάκι που ζωγραφίζει και δεν το νοιάζει αν ο ουρανός πρέπει να ’ναι γαλάζιος.
Με χαροποιούσε αυτό το πράγμα, αυτό που ένιωθα ήταν let us be, whatever it is, γιατί πρέπει το τάδε να σημαίνει κάτι άλλο; Μου είπαν ότι είμαι αγενής, ότι είμαι απροσάρμοστη. Ο καθένας, για να παρουσιάσει το αφήγημά του, μπορεί να στάθηκε και να απομόνωσε ό,τι ήθελε. Μία στιγμή δεν είναι ολόκληρη η εικόνα.
Πιστεύω ότι θα ήταν ωραίο και η τέχνη και τα μέσα να μπορούν να καθρεφτίζουν λίγο περισσότερο την πραγματικότητα. Αυτό που συμβαίνει στα Σπάτα, όπου είναι τα περισσότερα στούντιο, δεν έχει σχέση με τη ζωή που ζει ο κόσμος, κι εγώ προσπαθώ αυτήν τη σχέση να τη διατηρήσω. Δεν έχω αλλάξει σπίτι, στη Νέα Σμύρνη μένω, σε ένα σπίτι με δύο δωμάτια, ούτε με νοιάζει να έχω βίλα με πισίνα, ούτε τίποτα.
Ό,τι λεφτά έχω βγάλει τα έχω βάλει στο πρότζεκτ μου, στα βιντεοκλίπ μου. Έφτιαξα μόνη το βινύλιο με κάποιον τρόπο γιατί ήθελα να ’ναι έργο τέχνης και να μείνει, να είναι ένα κόσμημα για όποιον θα το πάρει να το ’χει στο σπίτι του. Όλοι μου λένε «είσαι χαζή, κράτα λεφτά, μην κάνεις τέτοια έξοδα».
Μα άμα δεν τα έκανα, δεν θα ’κανα αυτό που κάνω. Αυτό είναι το όνειρό μου, όχι να ζω σε ένα σπίτι με πισίνα. Θέλω να κυκλοφορώ στο κέντρο της Αθήνας μόνη μου, αυτή είμαι, δεν έχω κανένα κίνητρο να ζήσω άλλη ζωή, μετά από πάρα πολλές μάχες –που τις ξέρεις, με έχεις δει σε όλα τα χρόνια–, νιώθω την αλλαγή.
Δεν έχω τέτοιες προσδοκίες, νιώθω πολύ καλά με τον εαυτό μου, έχω μεγαλώσει πια, νιώθω μεγάλη αυτοπεποίθηση. Δεν με αφορά το αν κάποιος θέλει να ψάξει το πώς είμαι και πώς μιλάω και πώς έχω μιλήσει στις συνεντεύξεις, αν είμαι αγενής ή αν βοηθάω τις γυναίκες – γιατί το άκουσα κι αυτό για ό,τι έγινε στη συνέντευξη Τύπου, είναι δυνατόν;
Έχω επαφή με χίλια κορίτσια που έχουν υπάρξει στις Κόρες και στις Φωνές, τη μισή μου ζωή προσπαθώ να εμπνεύσω άλλα κορίτσια, όπως και τον εαυτό μου, γιατί κι εγώ προσπαθούσα να ενδυναμωθώ μέσα από αυτήν τη διαδικασία. Δεν με νοιάζει τι θα πουν, αλήθεια. Θέλω ο κόσμος να βρει τη δύναμη να κάνει τη φάση του χωρίς να καταπιέζεται, μακάρι έστω και πέντε άτομα να τα επηρεάσω.
Δεν θα με ενδιέφερε να πάω με αγγλόφωνο τραγούδι στη Εurovision. Δεν ξέρω αν θα είχα πάρει καλύτερη θέση, αλλά δεν θα με ενδιέφερε να το κάνω εγώ αυτό, γιατί όλη αυτή την ώρα σού μιλάω για ελευθερία, ρίσκο, το «είμαι αυτό που είμαι».
Θα το πάω μέχρι τέρμα χωρίς να μπω σε κουτάκια, χωρίς να γίνω κάτι άλλο. Δεν λέω ότι δεν θα τραγουδήσω ποτέ στη ζωή μου αγγλικά, αλλά το συγκεκριμένο πρότζεκτ είχε αυτόν τον στόχο. Ξέρεις πόσοι Έλληνες καλλιτέχνες που κάνουν καλά τη δουλειά τους προσπαθούν να μπουν στον διεθνή διάλογο; Τόσα χρόνια που πήγαινα στο Παρίσι προσπαθούσα να συνεργαστώ με ανθρώπους από κει, αλλά δεν μπορούσα να πάρω ένα τρένο και να πάω, δεν μπορούσα να μείνω για μήνες εκεί γιατί δεν είχα λεφτά να πληρώσω το ενοίκιο.
Ήθελα πάρα πολύ να συνεργαστώ με καλλιτέχνες και ήθελαν κι αυτοί, αλλά δεν είχα τα λεφτά να τους πληρώσω. Υπάρχουν κάποια αντικειμενικά εμπόδια, δυστυχώς, που μας δυσκολεύουν και δεν μπορούμε να είμαστε μέρος αυτού του διαλόγου. Είμαστε εδώ και θα προσπαθήσουμε να βγούμε προς τα έξω και να δώσουμε κι εμείς κάτι σε αυτόν τον διάλογο.
Πάντα η Δύση υπήρξε για μας reference, βλέπαμε MTV, βλέπαμε MBA, fashion editorial στο Παρίσι, επηρεαζόμασταν από πράγματα κι εμείς και οι γενιές που έχουν μεγαλώσει με το Ίντερνετ. Έχουμε πράγματα να πούμε και να βγάλουμε προς τα έξω, είμαστε αυτό που είμαστε και αυτό είναι τέλειο, οπότε, αν πήγαινα με αγγλικό στίχο, νιώθω ότι θα ήταν σαν να μην το υποστηρίζω όλο αυτό που θέλω να κάνω.
Για μένα η παράδοση είναι ζωντανή, είναι κάτι που αναπνέει, που επηρεάζεται από τους ανθρώπους, τις ζωές τους και από τη συνύπαρξή τους. Οι άνθρωποι αγαπιούνται, αποχωρίζονται, κλαίνε, παντρεύονται, χαίρονται, διασκεδάζουν, θρηνούν, κάνουν παιδιά, ζουν και συνδιαλέγονται, αυτό είναι η παράδοση. Γιατί νομίζεις ότι αυτό που αντιλαμβανόμαστε τώρα ως αυθεντικό παραδοσιακό είναι το ίδιο με το πώς ήταν πριν από 200 χρόνια; Δεν θα το μάθεις ποτέ, γιατί αυτό το πράγμα επηρεάζεται από την καθημερινότητα, από το lifestyle.
Προφανώς, όταν οι άνθρωποι ζούσαν στη φύση, από τα ζώα τους, από τα χωράφια τους κ.λπ., αυτό το πράγμα γεννούσε κάτι άλλο, η ζωή μας όμως έχει αλλάξει, όπως και ο τρόπος επικοινωνίας. Δεν υπάρχει κάτι που να είναι στατικό και στάσιμο και δεν θα μάθεις και ποτέ πώς ήταν πριν από 300 χρόνια γιατί δεν υπήρχαν τρόποι ηχογράφησης.
Αν βάλεις όλα τα «Θα σπάσω κούπες» και τα ακούσεις με διαφορά δεκαετίας-δεκαπενταετίας, πρώτα 1907-1922, μετά Αρβανιτάκη, μετά Μαρίνα Σάττι, θα καταλάβεις ότι πάντα αλλάζει.
Ποιο είναι δηλαδή το παραδοσιακό; Αυτό που άκουσες το 1922 ή αυτό που άκουσες το 1907; Και πού ξέρεις πώς ήταν το 1750; Δεν θα το μάθεις ποτέ. Το βασικό για μένα είναι η λειτουργία και η πρόθεση» κατέληξε λέγοντας η Μαρίνα Σάττι στην συνέντευξη της.
