Παιδί: Υπάρχουν όρια στην τρυφερότητα που του δείχνουμε;
Η συμπεριφορά μεταξύ γονέων και παιδιών αλλάζει μορφή με το πέρασμα του χρόνου.
Το παιδί μεγαλώνει και οι γονείς αφήνουν ή καλύτερα πρέπει να αφήνουν χώρο για την εξέλιξή του.
O ρυθμός εξέλιξης βέβαια διαφέρει αρκετά από παιδί σε παιδί. Δεν υπάρχει δηλαδή συγκεκριμένη και ακριβής ηλικία κατά την οποία το παιδί πρέπει να απογαλακτιστεί ή πρέπει να μπορεί να κινηθεί πιο ανεξάρτητα, έχοντας λιγότερη ανάγκη τις αγκαλιές και τα χάδια μας.
Ως γονείς, πάντως, οφείλουμε να είμαστε ανοιχτοί στις ανάγκες του παιδιού μας όπως αυτές εξελίσσονται και διαφοροποιούνται. Εάν παρατηρούμε με ψυχραιμία τι χρειάζεται το παιδί από εμάς, τότε θα διαπιστώσουμε ότι θα πρέπει να αρχίσουμε να περιορίζουμε τις επεμβάσεις μας μόνο στις περιπτώσεις κατά τις οποίες το παιδί είναι πραγματικά σε κίνδυνο, ώστε να του επιτρέπουμε μια σταδιακή απομάκρυνση από την αγκαλιά μας, χωρίς συνεχώς να του φωνάζουμε να προσέχει.
Άλλωστε, μια τέτοια είδους υπερπροστασία που τείνει να αναχαιτίσει τη φυσική εξέλιξη, καταλήγει να είναι περισσότερο ένδειξη φόβου παρά τρυφερότητας. Φόβο πως δεν αντέχουμε τη σταδιακή ανεξαρτητοποίηση του παιδιού μας.
Εν κατακλείδι
Σύμφωνα με τους επιστήμονες η τρυφερότητα πρέπει να προσφέρεται από τους γονείς στα παιδιά χωρίς μέτρο, καθώς σύμφωνα με έρευνες μπορεί να τα θωρακίσει απέναντι στο στρες που θα βιώσουν αργότερα στη ζωή τους.
Έρευνα μάλιστα έδειξε ότι 30 χρόνια μετά, τα παιδιά των τρυφερών μητέρων είχαν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση από εκείνα που οι μητέρες τους δεν εξέφραζαν την τρυφερότητά τους. Άλλες έρευνες έχουν επίσης συσχετίσει την τρυφερότητα που παίρνουν τα παιδιά από τη μητέρα τους με αυξημένες ικανότητες όσον αφορά τη μνήμη και τη μάθηση.
Δεν πρέπει όμως να συγχέουμε την τρυφερότητα με την υπερπροστασία. Οι συνέπειες της πρώτης είναι ευεργετικές ενώ της δεύτερης είναι εξαντλημένοι γονείς με υπέρμετρο άγχος και φοβισμένα παιδιά με βασικό χαρακτηριστικό την ανασφάλεια.
