Ο άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης γράφει για την αγάπη που οφείλει ο άνδρας προς την γυναίκα και αντίστροφα:
«Ο ένας αγαπάει τον άλλο γι’ αυτό που του χαρίζει. Η γυναίκα δίνει στον άνδρα την εμπιστοσύνη, την αφοσίωση, την υπακοή. Ο άνδρας δίνει στην γυναίκα την σιγουριά ότι μπορεί να την προστατεύση. Η γυναίκα είναι η αρχόντισσα του σπιτιού, αλλά και η μεγάλη υπηρέτρια. Ο άνδρας είναι ο κυβερνήτης του σπιτιού, αλλά και ο χαμάλης. Μεταξύ τους τα ανδρόγυνα πρέπει να έχουν την εξαγνισμένη αγάπη, για να έχουν αλληλοπαρηγοριά και να μπορούν να κάνουν και τα πνευματικά τους καθήκοντα. Για να ζήσουν αρμονικά, χρειάζεται να βάλουν εξ αρχής ως θεμέλιο της ζωής τους την αγάπη, την ακριβή αγάπη, που βρίσκεται μέσα στην πνευματική αρχοντιά, στη θυσία, και όχι την ψεύτικη, την κοσμική, τη σαρκική.
» Αν υπάρχη αγάπη, θυσία, πάντα έρχεται ο ένας στη θέση του άλλου, τον καταλαβαίνει, τον πονάει. Και όταν παίρνη κανείς τον πλησίον του στην πονεμένη του καρδιά, παίρνει τότε μέσα του τον Χριστό, ο οποίος τον γεμίζει και πάλι με την ανέκφραστη αγαλλίασή Του… Όταν υπάρχη μόνον η σαρκική αγάπη, τότε, αν λ.χ. η γυναίκα μάθη ότι ο σύντροφός της κοίταξε κάποια άλλη, του πετάει βιτριόλι και τον τυφλώνει. Ενώ όταν υπάρχη η αγνή αγάπη, τον πονάει πιο πολύ, και κοιτάζει με τρόπο πώς να τον φέρη πάλι στον σωστό δρόμο. Έτσι έρχεται η χάρις του Θεού».
Όταν έλθη η χάρις του Θεού, το ζεύγος ζη την κοινωνία της αληθινής αγάπης, και τότε επαληθεύεται ο λόγος του ιερού Χρυσοστόμου:Γέροντας Παΐσιος: Θεμέλιο της ζωής του ανδρογύνου η αγάπη
«Όταν υπάρχη η ομόνοια, η ειρήνη και ο σύνδεσμος της αγάπης ανάμεσα στον άνδρα και την γυναίκα, τότε συρρέουν εκεί όλα τα καλά, και παραμένουν απρόσβλητοι από κάθε επιβουλή, διότι είναι περιφραγμένοι μ’ ένα μεγάλο και απόρθητο τείχος, την κατά Θεόν ομόνοια. Αυτή θα τους κάνη πιο ισχυρούς κι από το διαμάντι, πιο στερεούς κι από το σίδερο, αυτή θα τους βοηθήση περισσότερο από κάθε πλούτο και περιουσία. Αυτή θα τους ανεβάση στην πιο μεγάλη δόξα, και θα τους προξενήση άφθονη την αγάπη του Θεού».
