Ο Λευτέρης πηγαίνει να συναντήσει τον Πέτρο στο γραφείο του και αμέσως του επιτίθεται.Μαύρο Ρόδο: Πρέπει να αρχίσω να μιλάω στο παιδί να συνηθίζει τη φωνή μου – Ο Γεράσιμος φρικάρει την Ελισάβετ
«Λες πως την θέλεις την κόρη μου και πως είσαι ικανός να κάνεις τα πάντα για να είστε μαζί. Αυτό το «πάντα» πώς το εννοείς;
Τι άλλο έχεις σκοπό να κάνεις δηλαδή πέρα από το να την εκβιάζεις; Να την απαγάγεις; Να την σκοτώσεις; Έτσι δεν κάνετε εσείς στον κόσμο σας; Στον κόσμο της νύχτας…», του λέει με έντονο ύφος κι εκείνος σοκάρεται.
«Εννοώ την κάθε μου λέξη! Και στο ξεκαθαρίζω γιατί εγώ μπορεί να μην είμαι άνθρωπος της νύχτας αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δε μπορώ να ξεπεράσω τα όρια μου.
Μείνε μακριά από την κόρη μου! Άστην ήσυχη! Μη διανοηθείς να την ξαναπλησιάσεις. Αν το θελήσει η ίδια, θα το κάνει από μόνη της, το τηλέφωνο σου το έχει, ξέρει πού να σε βρει!», του τονίζει ο Λευτέρης, αλλά ο Πέτρος του λέει ότι είναι δικό του θέμα το τι θα κάνει από δω και πέρα.
«Θα κάνεις αυτό που σου λέω! Γιατί μπορώ να βρω κι εγώ δικηγόρο! Και να σου στείλω εξώδικο ότι την ενοχλείς και βάζεις σε κίνδυνο την υγεία της! Και ότι κινδυνεύει να χάσει το παιδί της! Αυτό θες;», τον προειδοποιεί έξαλλος και φεύγει αφήνοντας τον Πέτρο σύξυλο, αλλά παράλληλα και πεισμωμένο…
Πίσω στη Γερακιανή, έχει ξημερώσει και ο Γεράσιμος πηγαίνει στο μοναστήρι για να βρει την Ελισάβετ, την ώρα που η Κασσιανή βγαίνει κρυφά έχοντας στα χέρια της δύο εικόνες κρυμμένες μέσα σε ένα μαύρο πανί…
Ο Γεράσιμος πηγαίνει στο κελί της Ελισάβετ, η οποία κοιμάται, ανοίγει την πόρτα αθόρυβα και μόλις την βλέπει το πρόσωπο του γλυκαίνει, τα μάτια του βουρκώνουν και κάθεται δίπλα της. «Επιτέλους είμαι κοντά σου…. Στη σκέψη ότι δεν θα σε ξαναδώ κόντεψα να τρελαθώ… Σ’ αγαπάω, Ελισάβετ… από μικρό παιδί σ’ αγαπάω.
Θα σου πω κάτι σήμερα που θα σου διώξει το βάρος που νιώθεις… έχω μια λύση που θα μας κάνει ευτυχισμένους και τους δύο! Το ξέρεις ότι είμαι πάντα εδώ για σένα, έτσι δεν είναι;», της λέει κι εκείνη ανοίγει τα μάτια της και τον κοιτάει σαν να βλέπει όνειρο.
Τρομαγμένη τον ρωτά αν πήρε τα χάπια του. «Εννοείται αυτό… αν και δε νομίζω πως θα χρειαστεί να τα παίρνω για πολύ ακόμα… Λίγο να μου περάσει το άγχος…
Αγχώθηκα με όλα αυτά… με σένα, με το μωρό…», της λέει ψέματα και η Ελισάβετ ασυναίσθητα πιάνει την κοιλιά της, λέγοντας του ότι ακόμα είναι πολύ νωρίς για να ακούσει το μωρό. «Πρέπει να αρχίσω να του μιλάω, να συνηθίζει τη φωνή μου…
Δε θέλω να νιώθεις φόβο για το μέλλον… εγώ είμαι εδώ. Και για σένα και για το παιδί. Μαζί θα το μεγαλώσουμε. Εμένα θα γνωρίσει για πατέρα. Θα με φωνάζει «μπαμπά».
Και θα είμαι ο μπαμπάς του. Θα το αγαπάω σα να είναι δικό μου… το ξέρεις αυτό. Έτσι δεν είναι;», την ρωτά και η Ελισάβετ του ζητάει να σταματήσει και να φύγει, όμως εκείνος επιμένει: «Τα έχω σκεφτεί όλα. Ξέρω πόσο δύσκολο είναι για σένα να συνεχίσεις να βρίσκεσαι στο μοναστήρι και να προχωράει η εγκυμοσύνη σου!
Τι θα λένε οι μοναχές; Η Κασσιανή θα σου κάνει τη ζωή δύσκολη! Έρχονται δύσκολοι μήνες για σένα, Ελισάβετ!», της τονίζει κι εκείνη προσπαθεί να το πάρει με το καλό… «Εγώ είμαι καλά μόνο όταν είσαι και συ καλά. Μόνο όταν είμαστε μαζί.
Μακριά σου νομίζω πως θα πεθάνω. Το μόνο που θέλω από σένα είναι να κάνεις υπομονή… και θα σε πάρω να φύγουμε μακριά από όλους… Θα πάμε στην αδερφή του πατέρα μου, στην Σουηδία!
Τα έχω σκεφτεί όλα!», της εξηγεί και πριν προλάβει η Ελισάβετ να απαντήσει εμφανίζεται η Φιλαρέτη που καταλαβαίνει αμέσως την κατάσταση, αλλά προσπαθεί κι εκείνη να μην τον τρομάξει. «Πάμε να κάτσουμε για λίγο έξω να μου πεις και τα νέα σου…
Τόσες μέρες που λείπεις από το χωριό, με όλο αυτό που πέρασες παιδί μου, θα το έχεις ανάγκη να ανοίξεις σε κάποιον την καρδιά σου… Έλα, πάμε… και θα την δεις αργότερα την Ελισάβετ!», του λέει ήρεμα και την ακολουθεί, ενώ η Ελισάβετ παίρνει βαθιά ανάσα για να ηρεμήσει, γονατίζει και τρομαγμένη αρχίζει να προσεύχεται…
