Στη Γερακιανή έχουν φορέσει όλοι μαύρα για την κηδεία του Μπόγρη, όμως η Γιάννα απορεί πως είναι δυνατόν να πενθούν για έναν τέτοιο άνθρωπο.Μαύρο Ρόδο: Σ΄έβλαψα και μ΄έβλαψες φταίχτες κι οι δυο μας μονολογεί με δάκρυα στα μάτια
«Εγώ το χρέος μου το έκανα και φόρεσα κάτι πιο σκουρόχρωμο κι αυτό για να μη σχολιάζει το χωριό, αλλά στη κηδεία δε θα πάω.. Εσύ πάλι; Ούτε συγγενής είσαι, ούτε φίλοι ήσασταν και κυρίως ξέρεις τι άνθρωπος ήταν.
Εκτός και ξέχασες τι σου έστησε ο Μπόγρης!», λέει στο Σαράντο, ο οποίος δεν θεωρεί πως είναι σωστό να μην παραβρεθεί στην κηδεία του, ενώ η Τασούλα φοβάται πως αν πάει το χωριό θα την κατηγορήσει και θα κακολογήσει τον Σταυρίνο.
«Όχι, Τασούλα, μην ανησυχείς, έχει αρχίσει να κυκλοφορεί ποιος ήταν πραγματικά ο Μπόγρης. Κι εσένα σε ξέρουν όλοι στο χωριό τι κοπέλα είσαι. Ακόμα κι ο ίδιος ο Σταυρίνος να εμφανιζόταν, δε νομίζω ότι θα έλεγε κανείς κάτι», την καθησυχάζει ο Σαράντος και η Γιάννα αντιδρά.
«Εγώ πάλι, σηκώνω τα χέρια ψηλά με το Σταυρίνο που θέλει να έρθει στην κηδεία. Μετά από όσα του έκανε», λέει και η Τασούλα εκνευρίζεται… Η ώρα της κηδείας του Μπόγρη φτάνει και ο Σταυρίνος παρακολουθεί από απόσταση κρυμμένος πίσω από ένα δέντρο. Όταν πια η κηδεία τελειώνει οι αστυνομικοί τον πλησιάζουν για να τον πάρουν πίσω στο κρατητήριο.
«Δώστε μου δυο λεπτά ακόμα. Έχω μια τελευταία υποχρέωση…», τους λέει. Ο Σταυρίνος με αργά βήματα πλησιάζει τον τάφο του αδερφού του και γονατίζει. «Αντίο, αδερφέ μου… η ζωή δε μας ήθελε μαζί… ή ο ένας μας δεν ήθελε τον άλλο… όλα ανάποδα μεταξύ μας…
Στο καλό… εγώ θα σε θυμάμαι τότε που ήμασταν παιδιά… που τρέχαμε και κάναμε διαολιές… που μας κυνηγούσαν στο χωριό κι ήμασταν μια γροθιά οι δυο μας….
Τότε που υποστηρίζαμε και πονούσαμε ο ένας τον άλλο…Σ΄ έβλαψα και μ΄ έβλαψες… φταίχτες κι οι δυο μας…», μονολογεί με δάκρυα στα μάτια και στη συνέχεια η αστυνομικοί του περνούν και πάλι τις χειροπέδες…
