Ο Παράσχος πηγαίνει στο σπίτι της Κύρας για να βρει την Αλεξία.Μαύρο Ρόδο: Σκότωσαν κάποιον που η ιστορία του θύμιζε την ιστορία του δικού μου παιδιού
«Σε έψαχνα την ώρα της τρέλας… για να πιαστώ από κάπου. Έψαχνα απεγνωσμένα κάποιον για να μου πει ότι όλο αυτό ήταν ένα ψέμα. Δεν ήθελα να πιστέψω ότι ο Βίκος είναι νεκρός!
Ήθελα να ελπίζω ότι… μπορεί να μην ήταν αυτός στο αυτοκίνητο!», του λέει εκείνη και ξεσπάει σε κλάματα. «Σκόπευε να παρατήσει τη νύχτα. Και την Πάτρα. Ήθελε να φύγει… να φύγετε μαζί.
Για πού θα το σκάγατε;», την ρωτάει ο Παράσχος και η Αλεξία βουρκωμένη και με φωνή «σπασμένη» του απαντάει: «Θα φεύγαμε στο εξωτερικό. Έτσι λέγαμε. Αλλά τελικά… αυτό το ταξίδι θα το κάνω μόνη μου. Όχι μόνο επειδή το χρωστάω στον Βίκο… αλλά επειδή θέλω να εξαφανιστώ απ’ όλους κι απ’ όλα…».
Πίσω στο μοναστήρι, οι μοναχές βλέπουν στο ίντερνετ φωτογραφίες από τα δημοσιεύματα για την έκρηξη στο αυτοκίνητο του Βίκου και η Θεοδότη τον αναγνωρίζει, ενώ η Φιλαρέτη ταράζεται.
«Αυτό που κατάλαβα από την κουβέντα που έκανα μαζί του… ήταν πως αυτός ο νέος άνθρωπος ήταν ένα παραμελημένο παιδί από τη γέννηση του. Δεν τον μεγάλωσε μάνα. Δεν τον νοιάστηκε κανείς.
Κανείς δεν τον αγάπησε», είναι τα λόγια της Φιλαρέτης… Από την άλλη, ο μητροπολίτης ενημερώνει την Κασσιανή ότι τον κάλεσαν να δώσει κατάθεση στην αστυνομία.
«Με καλούν στο αστυνομικό τμήμα να λογοδοτήσω… διότι στο μοναστήρι μου κρυβόταν κάποιος για τον οποίο συγκεντρώνονται βαρύτατες κατηγορίες εναντίον του!», της λέει και η Κασσιανή αν και τα βρίσκει σκούρα, βλέποντας τις μοναχές να πλησιάζουν, προλαβαίνει να τον «συμβουλέψει».
«Έδωσα άσυλο σε έναν άνθρωπο που μου το ζήτησε σεβασμιότατε… επειδή κινδύνευε! Αυτό θα πω στην κατάθεση μου, αυτό θα πείτε και εσείς!», του τονίζει και ο μητροπολίτης γίνεται έξαλλος.
«Δε θα μου υποδείξεις τι θα πω και τι δε θα πω Κασσιανή!..», της απαντάει και της φωνάζει να φύγει από μπροστά του… Την ίδια ώρα, η Θάλεια τηλεφωνεί από το νυχτερινό κέντρο του Καστρινού στην αστυνομική διεύθυνση της Πάτρας και ο Γιαννίκος την ενημερώνει:
«Εντοπίστηκε το μαγαζί με τα λιπάσματα… από κει αγοράστηκαν οι ύλες που χρησιμοποιήθηκαν για την έκρηξη. Πήραμε αρχείο από τις κάμερες του μαγαζιού! Θα σου στείλω τώρα να δεις φωτογραφικό υλικό. Είναι γνωστή η φάτσα του…
Στέλνω περιπολικό από κει. Εντάξει;», της λέει κι εκείνη αμέσως μεταφέρει όσα της είπε στον Λουκά. Μόνο που ο Λουκάς φρόντισε να πάρει τα μέτρα του και έστειλε τον Βλάση να κάνει την αγορά. «Για τόσο βλάκα με έχεις;
Να πάω να πάρω εγώ τέτοια υλικά; Έδωσα ένα κατοστάρικο στον Βλάση και μου ‘κανε τη δουλίτσα μια χαρά», της απαντάει… Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, η Αλεξία ετοιμάζει την βαλίτσα της για το μεγάλο ταξίδι, ενώ παράλληλα βλέπει φωτογραφίες που έβγαλε με τον Βίκο, όπου φαίνονται χαρούμενοι και ευτυχισμένοι και φοράει το δαχτυλίδι του στο χέρι της.
Η Φιλαρέτη, επηρεασμένη από τον θάνατο του Βίκου, μιλάει στον μόνο άνθρωπο που μπορεί να πει πως νιώθει. «Σκότωσαν έναν άντρα που με επισκεπτόταν στο μοναστήρι… Κάποιον, που η ιστορία του θύμιζε πολύ την ιστορία του δικού μου παιδιού», της εξομολογείται με μαυρισμένη ψυχή.
Ο Παναγιώτης και η Όλγα πηγαίνουν στο σπίτι της Κύρας να δουν την Αλεξία. Το βλέμμα τους πέφτει αμέσως στην βαλίτσα και την ρωτάνε που πάει. «Θα φύγω ένα ταξίδι. Το έχω ανάγκη», τους λέει χωρίς να πει τον προορισμό της. Λίγη ώρα μετά, η Αλεξία καλεί ταξί για το αεροδρόμιο και φτάνει στην πόρτα της…
Κατά την διαδρομή, όμως, αντιλαμβάνεται ότι ο οδηγός πηγαίνει σε λάθος δρόμο. Τον ρωτάει, κι εκείνος της αρπάζει το κινητό από τα χέρια με μια αιφνιδιαστική κίνηση και πατάει το γκάζι.
Η Αλεξία τρομοκρατείται, ενώ το ταξί φτάνει σε μια ερημική περιοχή και σταματάει. «Βγες!«, της λέει ο ταξιτζής κι εκείνη σοκαρισμένη το κάνει. Κοιτάζει γύρω της και στο βάθος βλέπει έναν άντρα γυρισμένο
πλάτη. Γουρλώνει τα μάτια της και τον αναγνωρίζει. Είναι ο Βίκος!
