H σκοτεινή πλευρά του εαυτού μας. Δες την αλλιώς!
Γράφει ο Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής Γιάννης Ξηντάρας (xidaras.gr)
Πόσες φορές έχετε σταθεί σε στάση λεωφορείου; Οποιαδήποτε στάση! Ίσως δε μας είναι πάντα κάτι τόσο ευχάριστο, αν και στις ημέρες μας πια υπάρχουν και οι πίνακες ανακοίνωσης άφιξης του λεωφορείου που περιμένουμε. Και όταν έρθει η ώρα του, αυτό έρχεται κι εμείς μπαίνουμε μέσα. Ή μήπως αλλάζουμε και γνώμη και περιμένουμε ένα επόμενο μερικές φορές να’ ρθει;
Παρόμοια, έρχεται σε όλους μας εκείνη η μεγάλη στιγμή που αναγνωρίζουμε τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού μας, που τόσο επιμελώς φροντίζαμε να την αγνοούμε και να περιφρονούμε: ό,τι μας έχει πληγώσει, ό,τι έχει προκαλέσει πόνο και με το δικό του τρόπο έχει καθορίσει το παρόν και το μέλλον μας. Αυτή η περίοδος είναι σαν μία δεύτερη γέννηση.
Γιατί καταρρίπτονται δεκάδες ίσως «εγώ», «πιστεύω», «νομίζω», «θέλω», «είναι σωστό». Αυτή λοιπόν η στιγμή είναι μοιραίο να έρθει, γιατί η βάση της ζωής μας είναι μία ατέρμονη αλλαγή, καλούμαστε να αλλάζουμε, να προσαρμοζόμαστε, να ανακαλύπτουμε συνεχώς τον καλύτερό μας εαυτό, που συνήθως έχει σκοτεινιάσει από βιώματα παιδικής ηλικίας, από επιθυμίες μας, από ανάγκες μας. Είναι καταπληκτικό αν μπορέσουμε να δούμε καθαρά την τελειότητα των συμβάντων που συναντάμε στη ζωή μας, απλώς για να αφυπνιστούμε και να αλλάξουμε κατεύθυνση.
Για αυτό όμως απαιτείται κατάργηση παλαιών αντιλήψεων, μη λειτουργικών πια, και η υιοθέτηση νέων μοντέλων επικοινωνίας και κατανόησης, πρώτα του ίδιου μας του εαυτού. Κι αυτό είναι δύσκολο, θέλει δουλειά, χρόνο και επιστροφή σε μια αθωότητα, εμπλουτισμένη πια με τις πολυποίκιλες εμπειρίες, τις ξεχωριστές που έχει ζήσει ο καθένας μας.
Αναμφισβήτητα, η αλήθεια μας λαχταρά να βγει μπροστά και να λάμψει, αλλά πρώτα χρειάζεται να φωτιστούν οι σκοτεινές μας πλευρές που μας σταματούν ή μας μπλοκάρουν. Κάτι πρέπει να χαθεί για να έρθει στη θέση του κάτι άλλο. Είναι όπως όταν κάτι ραγίζει και είναι πια ευκολότερο να μπει το φως μέσα από τις ρωγμές, έτσι δεν είναι;
Όταν λοιπόν έρθει αυτή η στιγμή, ας μην την αγνοήσουμε, ας μη φοβηθούμε να ξεμάθουμε ό,τι έχουμε συνηθίσει. Μη χάσουμε την ευκαιρία για έναν πιο φωτεινό προορισμό. Το επόμενο λεωφορείο μπορεί να έχει να μας προσφέρει έναν πιο δελεαστικό, πιο εύκολο δρόμο, αλλά θα είναι μια ακόμη καθυστέρηση.
Και τώρα κάποιος ζητάει την προσοχή μας, τη φροντίδα μας, τη στοργή μας κι αυτός είναι εκείνο το κομμάτι του εαυτού μας που καλείται να αποχωριστεί όσα γνώριζε, όσα ήξερε, όσα του ήταν «βολικά», ακόμη κι αν αυτά προκαλούσαν δυσκολίες και προβλήματα, που συνήθως αυτό ισχύει δηλαδή.
Η ίδια η ζωή, που μοιάζει με θεατρικό παιχνίδι, έχει ένα μεγάλο σκοπό που μας έχει δοθεί, κι αυτό είναι η αληθινή μας ευτυχία. Ας δούμε τις λεπτομέρειες και ας δώσουμε την ευκαιρία να μας μιλήσει, να εξελιχτεί στα μάτια μας, κάνοντας από την πλευρά μας μικρές συνειδητές επιλογές που θα επιτρέψουν στον εαυτό μας να λάμψουμε πιο δυνατά, με ένα φως που μπορούμε να μοιραστούμε και με τους άλλους.
