Αυτοκαταστροφή: Σαμποτάροντας τον εαυτό μας!
Κάθε μέρα ερχόμαστε σ’ επαφή με πολλούς ανθρώπους. Αυτή η επαφή κάποιες φορές αρκεί για ν’ αποφασίσουμε ποιους θα προσπεράσουμε, με ποιους θα συστηθούμε, ποιους θα συμπαθήσουμε και τέλος ποιους θα εντάξουμε στη ζωή μας.
Σ’ αυτούς τους τελευταίους, δίνουμε ένα ιδιαίτερο προνόμιο. Ξεδιπλώνουμε το χαρακτήρα μας. Τους εκθέτουμε τον εαυτό μας, με αποτέλεσμα να τους παραχωρούμε το δικαίωμα ν’ ασκήσουν επιρροή πάνω μας.
Με κάποιους απ’ αυτούς θα σταθούμε τυχεροί. Θα εκτιμήσουν την «αδυναμία» που τους δείχνουμε και δε θα την εκμεταλλευτούν. Θα νιώσουν ξεχωριστοί που τους εμπιστευθήκαμε. Είναι όμως και κάποιοι άλλοι που υπερεκτιμούν τις δυνατότητές τους. Νομίζουν ότι είναι κυρίαρχοι, τόσο στο παιχνίδι -μια μορφή παιχνιδιού είναι ο έρωτας-, όσο και σ’ εμάς τους ίδιους.
Μόνο που τους διαφεύγει μια σημαντική πληροφορία. Έχουμε αποκτήσει διδακτορικό στην αυτοκαταστροφή. Αν λοιπόν επιλέξουμε να καταστραφούμε θα το κάνουμε μόνοι μας. Δεν τους έχουμε ανάγκη.
Δε μας τρομάζουν τα ζόρικα βράδια. Το ξενύχτι, τα ξεχειλισμένα τασάκια κι ο άβολος ολιγόωρος ύπνος στον καναπέ. Μας είναι γνώριμα και μερικά απ’ αυτά τα γουστάρουμε κιόλας. Μας αρέσει να αναλύουμε συμπεριφορές, να αναλαμβάνουμε πλήρως την ευθύνη, ακόμη και για πράγματα που δε φταίμε. Δεν έχουμε αποβάλλει τις κακές συνήθειες απ’ τη ζωή μας, αν και γνωρίζουμε πολύ καλά ότι μας βλάπτουν.
Η αδιάσειστη απόδειξη των αυτοκαταστροφικών μας τάσεων είναι οι επιλογές που κάνουμε. Αν δεν ήμασταν αυτοκαταστροφικοί δε θα νιώθαμε έλξη για τα συγκεκριμένα άτομα. Θα επιλέγαμε κάποιον άλλο με συναισθηματική ωριμότητα.
Ίσως υποσυνείδητα μπορούμε διακρίνουμε την υπεροψία που έχει κατακυριεύσει τους επιλαχόντες. Μπορεί ακόμη και να διαισθανόμαστε τη στιγμή που τους εκθέτουμε τον εαυτό μας, ότι είναι διατεθειμένοι να εκμεταλλευτούν την «αχίλλειο πτέρνα» μας, όταν τους δοθεί η κατάλληλη ευκαιρία. Εξομολογούμαστε τις αδυναμίες μας σε τέτοιους ανθρώπους, επειδή ακριβώς είμαστε αυτοκαταστροφικοί.
Αυτοί όμως, δε γνωρίζουν την πολυετή εμπειρία μας και τους γεννάται η εντύπωση ότι μπορούν να μας χειριστούν χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Πιστεύουν ότι έχουν την ικανότητα να εξυψώσουν ή να ευτελίσουν τη ζωή μας με μία κίνηση ή μία συμπεριφορά τους. Πιστεύουν ότι η επιρροή που ασκούν πάνω μας είναι ικανή να μας μεταφέρει τρία πατώματα πιο κάτω απ’ τον πάτο.
Μπορεί να είμαστε αυτοκαταστροφικοί και να μην κάνουμε τις καλύτερες επιλογές, αλλά μαλάκες δεν είμαστε. Όση «εξουσία» διαθέτουν αυτοί που μπορούν να μας καταστρέψουν, τους την έχουμε παραχωρήσει εμείς. Κι έτσι, όπως τους την παραχωρήσαμε, έτσι μπορούμε να την πάρουμε πίσω εύκολα.
Μας αρκεί το πρώτο στραβοπάτημα που θα κάνουν. Μόλις αντιληφθούμε ότι χρησιμοποιούν τις αδυναμίες μας προς όφελός τους και κατ’ επέκταση εις βάρος μας, τάσεις φυγής μας κυριεύουν κι εξαφανιζόμαστε χωρίς πολλά-πολλά.
Το ξεκαθαρίσαμε εξ’ αρχής άλλωστε, ότι δεν υπάρχει κανένας πιο κατάλληλος να μας καταστρέψει απ’ τον ίδιο μας τον εαυτό. Εμείς είμαστε οι επαγγελματίες κι αυτοί οι ερασιτέχνες.
Εμείς οι ίδιοι έχουμε καλύψει αυτό το ρόλο στη ζωή μας. Αν αυτοί έχουν την άποψη, ότι θα εγκαταλείψουμε τη δουλειά μας και τους φίλους μας έχοντας ως μοναδικό στόχο να βρούμε μια απάντηση που θα εξηγεί τη συμπεριφορά τους, σίγουρα κάτι δεν έχουν αντιληφθεί σωστά.
Είναι πολύ πιθανόν να επωμιστούμε την ευθύνη, εξαιτίας της ενοχικότητάς που μας διακατέχει. Είναι αλήθεια, ότι ελαττώνοντας τις άμυνές μας, καθιστούμε τον εαυτό μας ευάλωτο απέναντι στον άλλο. Άρα έχουμε κι εμείς μερίδιο ευθύνης. Σίγουρα όμως, δεν είμαστε έρμαια στη θέληση του οποιουδήποτε.
Δεν ψάχνουμε κάποιον να μας οδηγήσει στο χείλος του γκρεμού. Αν θέλαμε θα πηγαίναμε μόνοι μας. Δε μας ελκύουν αυτοί που μας υποδεικνύουν το δρόμο. Τη διαδρομή τη γνωρίζουμε πολύ καλά.
Αντιθέτως, αναζητούμε αυτόν που δε θα μας αφήσει να φτάσουμε εκεί ή αυτόν που στη χειρότερη περίπτωση θα μας τραβήξει πίσω την τελευταία στιγμή.
Πηγή:pillowfights
