Δεχόμαστε όσα αντέχει ο εγωισμός μας
Τα σοφά λόγια των μεγαλυτέρων από εμάς, έχουν σχεδόν πάντα την ίδια κατάληξη. Τα αγνοούμε! Μέχρι να τα θυμηθούμε ξανά όταν με όλα αυτά που έχουμε ζήσει, καταλήξουμε κι εμείς στο ίδιο συμπέρασμα.
Υπάρχει καλός και κακός εγωισμός σε κάθε άνθρωπο. O καλός είναι εκείνος που φροντίζει να κρατάμε την αξιοπρέπειά μας και να μη μας «πατάνε» κάτω (κάτι που θα μπορούσαμε να το κάνουμε απλά και με την αγάπη ως προς τον εαυτό μας) κι ο κακός εκείνος που μας κάνει να βάζουμε πάνω απ’ όλα τα δικά μας συμφέροντα, να θεωρούμε τον εαυτό μας αλάνθαστο και να οδηγούμαστε με υπερβολική ταχύτητα στην αλαζονεία. Και ξέρετε τι παθαίνουν όσοι τρέχουν με υπερβολική ταχύτητα συνέχεια και χωρίς να έχουν διάθεση να πατήσουν το φρένο. Ναι, αυτό. Τρώνε τα μούτρα τους!
Υπάρχει όμως κι ένα κομμάτι εγωισμού πιο προσωπικό. Εκείνο που κατοικεί μέσα στα προσωπικά όρια του καθενός. Στα όρια του τι θ’ αντέξεις από τον άλλον, από τον άνθρωπο που αποφάσισες να κάνεις μια σχέση κι από την αρχή της σχέσης αυτής έχεις βάλει στο μυαλό σου μια κουκίδα σ’ ένα συγκεκριμένο επίπεδο, στο σημείο ανοχής.
Μια κουκίδα που αν κάτι περάσει πιο πάνω από αυτή, τα πράγματα θ’ αρχίσουν να γίνονται δυσάρεστα και για τους δυο. Προσωπικά χαίρομαι όταν ακούω ανθρώπους με όρεξη να βουτήξουν στα βαθιά του έρωτα με κάθε κόστος, αλλά εγώ ανήκω σ’ εκείνους που βούτηξαν και πλησίασαν πολύ στο να πνιγούν κι από τότε, όσο να ‘ναι, ένα φόβο για την κάθε βουτιά τον έχω.
Παρατηρήστε λίγο τις αιτίες χωρισμού γύρω σας. Κάποιοι χωρίσανε από πλήξη, κάποιοι από προδοσία, άλλοι από απόσταση κι άλλοι από συνεχόμενους διαπληκτισμούς. Υπάρχουν όμως περιπτώσεις που κάποιοι συνεχίζουν να κρατούν τη σχέση τους ακόμη και μετά από ένα κέρατο ή κάποιοι άλλοι που ενώ έχουν ακούσει τις χειρότερες προσβολές δηλώνουν πως αυτές δεν έχουν σβήσει την αγάπη τους και συνεχίζουν να μένουν στη σχέση. Τη στιγμή που κάποιος άλλος θα έβαζε τέλος από την πρώτη προσβολή. Θέμα ορίων είναι, προσωπικών ορίων. Πού έχει μπει η κουκίδα κι αν ο άλλος την ξεπέρασε.
Όλοι έχουμε όρια που καθορίζονται από τα στοιχεία του χαρακτήρα μας. Ένα από αυτά είναι κι ο εγωισμός μας. Υπάρχει άλλοτε σε μικρότερο βαθμό σ’ έναν άνθρωπο κι άλλοτε σε μεγαλύτερο. Όλοι έχουμε χτίσει μια εικόνα για τον εαυτό μας. Έχουμε επιλέξει μέχρι ποιο σημείο θ’ ανεχθούμε κάτι, τι θα συγχωρήσουμε, μέχρι πού θα υπομείνουμε. Όσοι τα σέβονται, σέβονται κι εμάς τους ίδιους. Όσοι τα ξεπερνούν, αντιμετωπίζουν τις συνέπειες και τις περισσότερες φορές, είναι δυσάρεστες.
Όταν ο εγωισμός πληγώνεται, ο θυμός είναι αναπόφευκτος. Κι αν αυτό γίνει πολλές φορές και τα θεμέλια μιας σχέσης αποκτούν συνεχώς ρωγμές, η κατάρρευση είναι βέβαιη. Δεν είναι τυχαίο που λένε ότι είναι λεπτή η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην αγάπη και το μίσος κι ένας από τους λόγους που μπορούν να δώσουν ώθηση προς αυτή την κατεύθυνση μπορεί να είναι ακόμη κι ένας θιγμένος εγωισμός.
Ο εγωισμός μας είναι αυτός που ρυθμίζει μέχρι ποιο σημείο μπορούμε να υποχωρήσουμε σε μια διαφωνία ενώ παράλληλα επηρεάζει τη διάθεση συμβιβασμού μας, δηλαδή μια από τις απαραίτητες προϋποθέσεις για τη διατήρηση μιας υγιούς σχέσης. Αν τον κοντράρεις συνέχεια ή έχεις βαλθεί να τον εξαλείψεις, το πιθανότερο είναι να εξαφανιστείς από δίπλα μας κι εσύ μαζί μ’ εκείνον, γιατί αν τον εξουθενώσεις, παύουμε να είμαστε εμείς.
Σοφά τα λόγια του φίλου λοιπόν! Τι ωραίο να βρεις έναν άνθρωπο που θα μπορείς κι εσύ κι εκείνος να είστε ο εαυτός σας και τα λόγια ή οι πράξεις σας, να μην εκλαμβάνονται ως απειλές από τον εγωισμό του άλλου. Έτσι δε θα βαδίζει η σχέση σε τεντωμένο σχοινί, αλλά ούτε θα είμαστε μαριονέτες του εγωισμού μας, αφού ποτέ ο άλλος δε θα προκαλέσει τα όριά του.
Εγωισμός κι έρωτας δεν πάνε μαζί θα μου πείτε. Εγωισμός κι άνθρωπος δεν πάνε χώρια θα σας απαντήσω!
Πηγή:pillowfights
