Είναι φυσιολογικό να εξαρτιέμαι υπερβολικά από τον σύντροφό μου;
Η αλληλεξάρτηση σε μια σχέση είναι απολύτως φυσιολογική για τα ανθρώπινα πλάσματα. Το να συντροφευόμαστε είναι μια βαθιά, έμφυτη ανθρώπινη ανάγκη. Μια από τις πιο σημαντικές ανθρώπινες ανάγκες, αν όχι η πρωταρχική, είναι η δημιουργία μιας ασφαλούς σχέσης, η δημιουργία ενός συναισθηματικού δεσμού (attachment) με τους σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή μας: γονείς, παιδιά, συντρόφους, φίλους.
Η σχέση που έχουμε με τον/τη σύντροφό μας είναι από τις πιο σημαντικές πηγές ασφάλειας και ευτυχίας ή, αντίθετα, ακυρωτικής μοναξιάς. Μέσα στις συντροφικές σχέσεις μας μπορούμε να αποτινάξουμε τα ψυχικά τραύματα του παρελθόντος μας ή, αντίθετα, να τα επιδεινώσουμε σε βαθμό καταστροφικό.
Όταν η συντροφική σχέση μου δεν πηγαίνει καλά, βιώνω πολύ έντονα αρνητικά συναισθήματα και ταράζεται όλη μου η ύπαρξη. Νιώθω απόρριψη και αυτό είναι πολύ απειλητικό.
Το να θέλουμε να έχουμε ανθρώπινες σχέσεις είναι φυσιολογικό. Αυτό που δεν είναι φυσιολογικό είναι να παραμένουμε σε κακοποιητικές, αδιέξοδες σχέσεις (όχι μόνο ερωτικές, αλλά και οικογενειακές, φιλικές ή επαγγελματικές), όπου όχι μόνο δεν παίρνουμε τη συναισθηματική εγγύτητα, τη ζεστασιά και το δέσιμο που έχουμε ανάγκη, αλλά αντίθετα βιώνουμε πόνο, απόρριψη και περιφρόνηση των αναγκών μας.
Υπάρχουν άντρες και γυναίκες που παραμένουν σε τέτοιες σχέσεις, συχνά επειδή έτσι εκπαιδεύτηκαν από μικρή ηλικία: και οι γονείς τους έτσι τους φέρονται, οπότε αυτό το μοντέλο σχέσης ξέρουν, αυτό εμπιστεύονται.
Μέχρι σχετικά πρόσφατα, ειδικά για τις γυναίκες ήταν αδύνατο να φύγουν από κακοποιητικές ή κακές σχέσεις για λόγους απλής επιβίωσης: ήταν αδύνατο να βιοποριστούν εκτός γάμου ή ένα διαζύγιο θα ισούταν με κοινωνικό θάνατο και εξοστρακισμό.
