Κυριακή της Απόκρεω: Η κρίση του Κυρίου
του Χριστάκη Ευσταθίου, Θεολόγου
“Δεύτε οι ευλογημένοι του Πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν από καταβολής κόσμου”. Στην ευαγγελική περικοπή της Κυριακής της Απόκρεω ο άνθρωπος τοποθετείται μπροστά σε μια πραγματικότητα που τον καθοδηγεί στην πνευματική του πορεία με τρόπο απλό και συγκεκριμένο.
Ο Κύριός μας που εμφανίζεται ως ο Δίκαιος Κριτής, βάζει τις προϋποθέσεις εκείνες που καταξιώνουν τον άνθρωπο να εισέλθει στη Βασιλεία Του. Οι προϋποθέσεις αυτές συνδέονται με την σχέση που αναπτύσσει με τον Θεό και τον συνάνθρωπό του σε μια πορεία ανάβασής του στον ουρανό. Τα άξια τέκνα.
Είναι πολύ χαρακτηριστική η εικόνα που ξεδιπλώνει μπροστά μας η ευαγγελική περικοπή: “Επείνασα γαρ, και εδώκατέ μοι φαγείν, εδίψησα, και εποτίσατέ με, ξένος ήμην, και συνηγάγετέ με, γυμνός, και περιεβάλετέ με, ησθένησα, και επεσκέψασθέ με, εν φυλακή ήμην, και ήλθετε προς με….”.
Οι λόγοι αυτοί του Κυρίου παραπέμπουν στην ουσία του Χριστιανικού μηνύματος που συνδέεται τόσο στενά με την υποσχόμενη Βασιλεία των Ουρανών και τα άξια τέκνα που θα την κληρονομήσουν. Και πραγματικά, η επισήμανση αυτή του Κυρίου μας δίνει το στίγμα του μεγαλείου του ανθρώπου που συνίσταται στην κατ’ εικόνα Θεού δημιουργία του. Αυτό θέλει να δείξει η προτροπή Του να βλέπουμε στο πρόσωπο του συνανθρώπου μας την παρουσία του Ιδίου.
Έτσι η διδασκαλία της Εκκλησίας μας, που όπως γνωρίζουμε είναι το Σώμα του Χριστού, δεν κινείται σε έννοιες αφηρημένες και θεωρητικές, αλλά αποκτά πρακτικό νόημα και περιεχόμενο στην καθημερινή μας ζωή. Όπως όλοι γνωρίζουμε την περίοδο αυτή βρισκόμαστε σε μια πορεία που έχει ως κέντρο την άσκηση με σκοπό την απόκτηση αρετών, κατά τρόπο που ο άνθρωπος να γίνεται χαριτωμένη ύπαρξη.
Αυτή ακριβώς η πορεία περνά μέσα από την σύσταση του Κυρίου μας να βλέπουμε τον ίδιο στο πρόσωπο των συνανθρώπων μας και να βιώνουμε την χαρά του με την αληθινή σχέση ζωής που σφυρηλατείται μέσα από τον πλούτο της μυστηριακής και λειτουργικής ζωής της Εκκλησίας μας.
Μάλιστα, θα πρέπει να έχουμε υπ’ όψιν ότι ο άνθρωπος μπορεί όχι μόνο να αποδεχθεί αλλά και να αγαπήσει πραγματικά τον αδελφό του, μόνο όταν αντλεί από την μεγάλη πηγή της Χάριτος που προσφέρει η Εκκλησία μας. Έξω από τη χαρά της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας ο άνθρωπος δεν βλέπει τον συνάνθρωπό του ως αδελφό αλλά ως ανταγωνιστή που τον γεμίζει με ανασφάλειες και καχυποψίες.
Είναι γι΄ αυτό το λόγο που ο Χριστός ουσιαστικά μας προτρέπει να πλησιάσουμε τον Ίδιο (την Εκκλησία Του που είναι το Σώμα Του) έτσι ώστε να αποκτήσουμε τα εφόδια εκείνα που θεμελιώνουν την κοινωνία αγάπης, όπως αυθεντικά την βίωναν οι πιστοί στα Ιεροσόλυμα στους πρώτους χριστιανικούς αιώνες.
Αγαπητοί αδελφοί, ας προσπαθήσουμε κι’ εμείς στη ζωή μας να αποβάλουμε όλα τα πάθη και τις αδυναμίες που εμφωλεύουν στις καρδιές μας. Ιδιαίτερα αυτή την περίοδο που μπαίνουμε στο στάδιο των αρετών η Εκκλησία μας παραπέμπει σ΄ αυτή την πορεία ζωής.
Με τη χάρη του Θεού αλλά και με τη δική μας προσπάθεια μπορούμε να φθάσουμε στο σημείο να βλέπουμε στο πρόσωπο του κάθε συνανθρώπου μας τον ίδιο τον Κύριό μας. Και τότε θα μπορούμε να ακούσουμε και εμείς το “δεύτε οι ευλογημένοι του Πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν από καταβολής κόσμου”.
Η διαβεβαίωση του Χριστού “εφ΄ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων εμοί εποιήσατε” αποτελεί μια μαρτυρία ζωής για όλους μας.
