Εκείνο το «πολύ» σου πρέπει να ξέρεις πού να το χαρίζεις
Ο φόβος ανέκαθεν αποτελούσε δυσάρεστο συναίσθημα από καταβολής χρόνου. Ο φόβος για το άγνωστο, ο φόβος της μοναχικότητας, ο φόβος να δείξουμε τον πραγματικό μας εαυτό και να εκφράζουμε ό, τι νιώθουμε. Ως ανθρώπινα όντα είμαστε φύσει κοινωνικά.
Θέλουμε και επιζητούμε διακαώς να συναναστρεφόμαστε με ανθρώπους, να δημιουργούμε φιλίες, ερωτικούς δεσμούς και οικογένειες. Γνωρίζουμε καλά πως κανένας άνθρωπος δεν θέλει να είναι μόνος, να νιώθει μόνος, κι όμως εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε αυτές τις προϋποθέσεις αδυνατώντας να εκφράσουμε στον άλλον το πώς νιώθουμε.
Ίσως να μας το έχει περάσει έτσι η κοινωνία μας, πως αν δείχνουμε ό,τι νιώθουμε, γινόμαστε αυτομάτως πιο αδύναμοι, πιο ευάλωτοι και διατρέχουμε τον κίνδυνο να πληγωθούμε. Ναι, αλλά αυτό δεν είναι παρά μόνο η μία όψη του νομίσματος.
Η άλλη, η πιο όμορφη όψη είναι ότι εκφράζοντας ό,τι σκεφτόμαστε και ό,τι νιώθουμε, θα καταφέρουμε να δεθούμε περισσότερο με τον άλλον να μας αφουγκραστεί και γιατί όχι να μας αγαπήσει και να ερωτευτεί εκείνο το κομμάτι του εαυτού μας που του αποκρύβαμε.
Έτσι, οι διαπροσωπικές σχέσεις γίνονται πιο δυνατές, με την επικοινωνία και με το δόσιμο του εαυτού μας στον άλλον. Δεν πρέπει να φοβόμαστε μη τυχόν πληγωθούμε αν ανοίξουμε ολοκληρωτικά τον ψυχισμό μας ούτε να φοβόμαστε να εκφραστούμε τρυφερά εφόσον έτσι νιώθουμε, αφού ο έρωτας είναι το πιο όμορφο συναίσθημα που μπορούν να νιώσουν οι άνθρωποι. Και ας πληγωθούμε, τουλάχιστον θα ξέρουμε βαθιά μέσα μας πως προσπαθήσαμε να διώξουμε ένα βήμα παρά πέρα τη μοναχικότητά μας.
Και τελικά καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως η μοναχικότητα δεν έχει να κάνει ούτε με τη ζωή, ούτε με τις λάθος επιλογές ανθρώπων ούτε ακόμη και ότι είναι δική μας προσωπική επιλογή. Πιστεύουμε ή εθελοτυφλούμε ότι είναι επιλογή μας, αλλά στην ουσία κανένας δεν επιλέγει να μείνει μόνος.
Επιλέγει όμως, να μην πληγωθεί, επιλέγει να μην ανοίξει τον δικό του ψυχισμό και επιλέγει να ζει με το φόβο της υποτιθέμενης απόρριψης από τον άλλον. Γιατί φοβάται πως αν δώσει ένα κομμάτι του εαυτού του, αυτός ο άλλος ίσως να μην ξέρει τι να το κάνει με αποτέλεσμα ο πρώτος να πληγωθεί.
Και πράγματι αυτό έχει μια δόση αλήθειας και κάποιες φορές εκείνο το «πολύ» σου πρέπει να ξέρεις πού να το χαρίζεις, γιατί αλλιώς και τόπο δεν πιάνει και εσύ λιγοστεύεις. Παρόλα αυτά όμως, αν δεν ρισκάρεις να αυτοεκφραστείς, δεν θα μάθεις ποτέ την αντίδραση του άλλου που μπορεί προσπερνώντας αυτόν τον άλλον να ήταν τελικά και το «έτερον ήμισυ».
Μαρία Παπαδημητρίου – Photo: Author/Depositphotos
