Πέθανε η γιαγιά Μαρίτσα της Λέσβου
Πέθανε σε ηλικία 90 ετών η Μαρίτσα Μαυραπίδου, παιδί προσφύγων από τα Μοσχονήσια της Μικρασίας, η μία από τις τρεις γιαγιάδες που αποτέλεσαν σύμβολο της αλληλεγγύης του λαού της Λέσβου στους εκατοντάδες χιλιάδες Σύρους -στη μεγάλη πλειοψηφία τους- πρόσφυγες, που πέρασαν τη διετία 2015-2016 από τις απέναντι ακτές στο χωριό της, τη Σκάλα Συκαμνιάς.
Η γιαγιά Μαρίτσα μαζί με τις φίλες της, την Αιμιλία Καμβύση και την Ευστρατία Μαυραπίδου, οι οποίες πέρασαν όλη τη ζωή τους στο ψαροχώρι, τη Σκάλα έγιναν σύμβολα της εθελοντικής προσφοράς της Λέσβου, όταν ο φωτογραφικός φακός τις «συνέλαβε» να περιποιούνται στην ακτή ένα βρέφος, παιδί μίας γυναίκας πρόσφυγα από τη Συρία, που μόλις είχε αποβιβασθεί στην ακτή.
Συνέχιζαν, δε, να κάνουν το ίδιο, προσφέροντας -παρά τα χρόνια τους- ό,τι μπορούσαν στους πρόσφυγες, όλον αυτόν τον καιρό που το χωριό τους έγινε το επίκεντρο της προσφυγικής-ανθρωπιστικής κρίσης. Κάθε μέρα κατέβαιναν στην ακτή και κάθονταν μαζί με άλλους αλληλέγγυους στους πρόσφυγες πολίτες, συμπαραστεκόμενοι με όποιον τρόπο μπορούσαν στους ανθρώπους που καθημερινά φτάνουν από τις απέναντι τουρκικές ακτές.
Η στάση της γιαγιάς Μαρίτσας «αέναο παράδειγμα και ελπίδα για ένα κόσμο δίκαιο»
Η γιαγιά της Λέσβου, η Μαρίτσα Μαυραπίδου, αναφέρει η κ. Κούβελα, «ήταν μία από τις τρεις συντοπίτισσές της που, με τη στάση τους, ανέδειξαν μια άλλη Ελλάδα, της φιλοξενίας, της ανιδιοτελούς προσφοράς, της αλληλεγγύης στους πολλαπλά δοκιμαζόμενους πρόσφυγες.
Δίδαξε σε όλους μας, τι σημαίνει να παραμείνει κανείς άνθρωπος μέσα σε αντίξοες συνθήκες, όπως αυτές που αντιμετώπισαν οι πρόσφυγες, τι σημαίνει να συμπαρίστασαι και να συμπάσχεις για τον συνάνθρωπό σου ανεξάρτητα από τη φυλή, το φύλο, το έθνος, την θρησκεία.
Η στάση της θα αποτελεί πάντα παράδειγμα και ελπίδα για ένα κόσμο δίκαιο, αλληλέγγυο, ανθρώπινο».
Αυτή η δράση τους και η δημοσιότητα που πήρε, μέσω της εμβληματικής φωτογραφίας τους, αποτέλεσε και την αφορμή να τις προτείνουν ως υποψήφιες για το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης κορυφαίοι παράγοντες της επιστημονικής ζωής της Ελλάδας και της κοινωνίας.
Όταν τον Νοέμβριο του 2015 επισκέφθηκε τη Συκαμνιά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος, είχε συναντηθεί με μία από τις τρεις γιαγιάδες, τη γιαγιά Μηλίτσα, την οποία είχε συγχαρεί για ό,τι έκανε μαζί με τις δύο φίλες της. Τότε εκείνη, εκ μέρους και των άλλων δύο γιαγιάδων, του είχε απαντήσει: «Γιατί λες μπράβο γιέ μου; Τι έκανα;». Το ίδιο είχαν πει και στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, όταν τις είχαμε επισκεφθεί στη Σκάλα Συκαμνιάς την ημέρα που ανακοινώθηκε η υποψηφιότητα τους για το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης, τον Ιανουάριο του 2016. Όταν ρωτήθηκαν γιατί βοηθάνε τους πρόσφυγες η γιαγιά Μαρίτσα εαπάντησε: «Καλά παιδιά είναι. Μερικές φορές κουρασμένα από το ταξίδι με βοηθάνε να κουβαλήσουμε τα ξύλα για τη σόμπα μου».
Η παρέα των τριών γυναικών, παρακολουθούσε από το παγκάκι τους, τους άνδρες του λιμενικού που βρίσκονταν εν δράσει καταβάλλοντας υπεράνθρωπες προσπάθειες για να περισυλλέξουν με ασφάλεια τους ανθρώπους που έφταναν στις ακτές.
