Αν παρασυρθούμε σε κάποιο αμάρτημα να συνέλθουμε γρήγορα, και να χρησιμοποιήσουμε την πτώση μας σαν επιχείρημα για να ασφαλιστούμε στο μέλλον και σαν αφορμή για να μην αμαρτήσουμε ξανά. Πώς θα το καταφέρεις αυτό;
Έχεις για δάσκαλο τον προφήτη Δαβίδ. Αμάρτησες; Μη σε βάλει κάτω ο ύπνος της αμαρτίας (και βολευτείς με την «θαλπωρή» της), αλλά σήκω (γρήγορα) επάνω. Προσπάθησε να κατανοήσεις αμέσως ότι ο Θεός απέστρεψε το πρόσωπό Του από σένα (ότι γύρισε αλλού το βλέμμα Του), ότι σε ξέχασε. Έπειτα κλάψε, στέναξε, λούσε κάθε νύχτα το κρεβάτι σου με τα δάκρυα της μετανοίας, κόψε κάθε συναναστροφή με όλους εκείνους που κάνουν το κακό. Διότι και αυτά είναι μαθήματα που τα διδάσκει ο Δαβίδ.
Πες μαζί του: μέχρι πότε, Κύριε, θα με έχεις τελείως ξεχασμένο; Μέχρι πότε θα γυρίζεις (αλλού) το πρόσωπό Σου από εμένα;
Κι όλα αυτά να τα πεις όχι απλά με τη γλώσσα, αλλά πρωτίστως με την καρδιά σου.
Να πεις επίσης και άλλα σαν εκείνα που είπε ο Δαβίδ. Κι όταν τα πεις όλα, να έχεις ακλόνητη ελπίδα στο έλεος του Κυρίου, χωρίς να αμφιβάλεις. «Διότι εκείνος ο οποίος αμφιβάλει», λέει, «μοιάζει με το κύμα της θάλασσας που το πηγαίνει ο αέρας από εδώ και από εκεί. Διότι δεν πρέπει να νομίζει ένας τέτοιος άνθρωπος, λέει, ότι θα πάρει κάποια βοήθεια από το Θεό. Διότι ο δίγνωμος άνθρωπος είναι ακατάστατος σε όλες τις περιπτώσεις της ζωής του».
Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου, Ομιλία εις τον ΙΒ΄ Ψαλμόν, ΕΠΕ, Ιω. Χρυσοστόμου Έργα, Πατερικές Εκδόσεις ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ, Θεσσαλονίκη 1982, τ. 5, σελ. 570.
