Η κόλαση του ανθρώπου

Η περιβόητη κόλαση, που όλοι μας την αναφέρουμε χωρίς να έχουμε καταλάβει περί τίνος πρόκειται, κυρίως λόγω έλλειψης κατήχησης όπως συνεχώς τονίζουμε, είναι ένα είδος αυτοτιμωρίας.

Η αλήθεια του τίτλου είναι ότι αυτό που ονομάζουμε κόλαση, δεν είναι κάτι που αφορά το Θεό, διότι δεν είναι δημιούργημά του.

Ο άνθρωπος είναι δημιούργημα δικό του και όχι η κόλαση.

Η κόλαση είναι το δημιούργημα που θα φτιάξω εγώ προσωπικά για τον εαυτό μου, εξού και ο τίτλος του κειμένου.

Ο Θεός είναι αμέτοχος σ’αυτό και φυσικά δεν επιθυμεί καθόλου, να βλέπει το πλάσμα του να μην είναι σε κοινωνία μαζί του. ^[1]

Αυτό είναι και το μεγάλο τίμημα της θεόσδοτης ελευθερίας που μας προίκισε ως ανεπανάληπτη δωρεά που μας κάνει να ξεχωρίζουμε από τα ζώα, μαζί φυσικά με το λογικό, στοιχεία που ανήκουν στο «κατ’ εικόνα».

Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός ξεκαθαρίζει τα πράγματα σχετικά με το θέμα που συνεχώς βλάσφημα έχουν κατά νου αρκετοί και θεωρούν το Θεό υπεύθυνο. Μας τονίζει ότι ο Θεός δεν κολάζει κανέναν. ^[2]

Σαφώς επηρεασμένοι από εσφαλμένες  θεωρίες (προϊόν στοχασμού), κυρίως δυτικής προελεύσεως που μιλούν για κόλαση (Δάντης κ.τ.λ.) έχουμε υιοθετήσει μία σειρά από μυθοπλασίες και εικόνες με καζάνια και φωτιές, πράγματα παιδαριώδη και επικίνδυνα, που καμία σχέση δεν έχουν με τις πατερικές αναφορές που θα πρεπε να ακολουθούμε.

Οι συγκεκριμένες δυτικές αναφορές δίνουν νομική και όχι οντολογική διάσταση.

Κάποιος τιμωρεί και κάποιος άλλος τιμωρείται χωρίς να το θέλει.

Τα πάθη μας θα μας βασανίζουν και όχι ο Θεός. Αυτό δεν έχουμε καταλάβει.

Και θα μας βασανίζουν για το λόγω του ότι, θα τα έχουμε «θεοποιήσει» και θα μένουν ανικανοποίητα.

Η κατάσταση κολάσεως είναι μία διαφορετική βίωση των άκτιστων ενεργειών του Θεού και όχι τόπος με καζάνια.

Όπως ο υγιής απολαμβάνει τον ήλιο, ο άρρωστος βασανίζεται από τις ακτίνες του ιδίου ήλιου.

Όπως το χορτάρι αναπτύσσεται με τον ήλιο, το ίδιο χορτάρι με τον ίδιο ήλιο σαπίζει αν ξεριζωθεί από τη γη.

Το ζητούμενο είναι να γίνουμε κοινωνοί του Θεού και όχι απλώς θεωροί, διότι θεωροί θα είναι άπαντες.

Και το σαπισμένο χορτάρι έχει θέα του ήλιου.

Αυτό που δημιουργεί συνθήκες κολάσεως στον άνθρωπο, είναι η στέρηση της θείας Χάριτος, η οποία σημαίνει ταυτόχρονα και αμεθεξία, όπως εξηγεί ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός.

Όσο ο άνθρωπος διαστρέφει τις ψυχοσωματικές του δυνάμεις, τόσο περισσότερο απορρίπτει την αγάπη του Θεού και τη θεραπεία που του προσφέρει η Εκκλησία.

Μία θεραπεία που θα τον καταστήσει πνευματικά υγιή και σε θέση να κοινωνήσει με το Θεό.

Αν δεν υπάρξει θεραπεία, η ψυχή δεν μετέχει της φωτιστικής και θεοποιού ενέργειας του Θεού.

Από τον άνθρωπο εξαρτάται αποκλειστικά ο θετικός ή ο αρνητικός τρόπος υπάρξεως και η βίωση της εσχατολογικής πραγματικότητας που τον περιμένει.

Και μην ξεχνάμε ποτέ το γεγονός, ότι κομμάτι της εσχατολογίας αποτελεί και η παρούσα ζωή.

Η Εκκλησία δεν υπόσχεται κάτι αποκλειστικά μελλοντικό, διότι αυτό δεν θα διέφερε από μία απάτη.

Η Εκκλησία μας καλεί να ζήσουμε από αυτή τη ζωή, την κοινωνία με το ίδιο το Θεό.

[1] Τιμ. 2,4 «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν».

[2]«Και τούτο δε ειδέναι δει, ότι ο Θεός ού κολάζει τινά εν τω μέλλοντι, αλλ’ έκαστος εαυτόν δεκτικόν ποιεί της μετοχής του Θεού. Έστι μεν η μεν μετοχή Θεού τρυφή, η δε ανεξικακία αυτού κόλασις» (Άγ.Ιωάννης Δαμασκ. PG 94,1545)