Σκέψου μόνο τις στιγμές που πέρασες σε μια σκηνή θάλασσας, σε ένα λιμάνι. Εκεί που ερωτεύτηκες, εκεί που ξέσπασες γιατί εγκατέλειψες αυτό που αγαπάς, εκεί που ένιωσες ότι η προδοσία σε ραγίζει.
Περπατώντας ξανά τις στιγμές σου, ο ήχος των κυμάτων σε εφησυχάζει. Είσαι ξανά εκεί, αυτή τη φορά αλλιώς. Τα φωτάκια στο λιμάνι δε σε πληγώνουν πια μα σου θυμίζουν πως η μπόρα πέρασε. Και τα κατάφερες. Γι’ αυτό πας εκεί που σου ξυπνά τη δύναμή σου που πολλές φορές ξεχνάς ότι έχεις μα στην πραγματικότητα είναι πάντα εκεί.
Μια μορφή δυναμωτικής κι όχι άτακτης φυγής, ένα καταφύγιο που λειτουργεί σαν μοχλός ώθησης των πιο ενδόμυχών σου σκέψεων. Εμπνέεσαι και με τα μάτια κλειστά, εμπνέεσαι χωρίς να μιλάς με κανέναν κι είναι ίσως ό,τι ακριβώς χρειαζόσουν. Η θάλασσα, μια αφηρημένη τέχνη μα ωφέλιμη σε κάθε μια από τις τόσες εκφάνσεις της.
Πηγή:pillowfights.gr
