Το πένθος είναι επίπονη διαδικασία. Επίπονη και συχνά δεν θέλουμε να μοιραστούμε τον πόνο μας με κανέναν.
Ίσως γιατί νιώθουμε ότι κανένας δεν μπορεί να μας καταλάβει. Ίσως γιατί νιώθουμε ότι δεν έχουμε τη δύναμη να εξηγούμε. Ίσως γιατί κουραστήκαμε να εξηγούμε. Και ίσως άλλες φορές να νιώθουμε ότι θέλουμε απλά να παγώσουμε… να παγώσουμε τις σκέψεις μας, τα συναισθήματά μας, το χρόνο.
Κι έτσι επιλέγουμε να κλειστούμε. Επιλέγουμε τη σιωπή, επιλέγουμε τον σιωπηλό πόνο. Πονάμε όμως. Δεν θέλουμε να φάμε. Δεν μπορούμε να κοιμηθούμε συχνά. Και στο μυαλό μας επεξεργαζόμαστε συνέχεια εικόνες τραυματικές και ψυχοπιεστικές. Εικόνες που μας πόνεσαν και μας καταδιώκουν. Όμως…
Στο μυαλό σου πρέπει να έχεις ότι θα χρειαστεί χρόνος. Δεν μπορώ να σου απαντήσω πόσος χρόνος. Κανένας άνθρωπος δεν είναι ίδιος με τους άλλους. Οπότε ο καθένας μας επηρεάζεται με έναν δικό του μοναδικό τρόπο. Ο καθένας μας θρηνεί με τον δικό του μοναδικό τρόπο.
Να θυμάσαι όμως ότι πρέπει να μιλήσεις. Μίλα, μην φοβάσαι. Μην σκέφτεσαι τι θα πούνε οι άλλοι για σένα. Κλάψε, αν θέλεις. Φώναξε, αν θέλεις. Μην διστάσεις. Δεν είναι ντροπή να κλαις. Δεν είναι ντροπή να βγάλεις από μέσα σου όλο αυτό το πένθος. Το άλυτο και σιωπηλό πένθος να φοβάσαι.
Προσπάθησε να βρεις όποιον τρόπο σε εκφράζει για να εκτονώσεις τα συναισθήματά σου. Γράψε. Μίλησε. Άκουσε μουσική. Ζωγράφισε. Γυμνάσου. Εκτόνωσέ το όμως. Και αν νιώθεις ότι δεν μπορείς να τα καταφέρεις μόνος σου, μην φοβάσαι. Ζήτησε βοήθεια. Γιατί ο αγώνας είναι πιο εύκολος, όταν δεν είναι μοναχικός.
