Συγγραφέας Μαρία Σκαμπαρδώνη
Από τη στιγμή που ερχόμαστε στον κόσμο, μπαίνουμε στη διαδικασία να ενστερνιζόμαστε απόψεις, αντιλήψεις και ιδεολογίες του περιβάλλοντός μας. Τα πρέπει και τα μη της κοινωνίας εμφυτεύονται μέσα και ασυναίσθητα μας κατευθύνουν τις περισσότερες φορές στη ζωή μας.
Η έννοια της καλοσύνης είναι και αυτή παρεξηγημένη. Καλός άνθρωπος δεν είναι εκείνος που δίνει τα πάντα στους άλλους και στερεύει εκείνος μέσα του. Καλός άνθρωπος ή φίλος δεν είναι εκείνος που ανοίγει την καρδιά του σαν τριαντάφυλλο και λέει τα πάντα για τη ζωή του, ακόμα και όταν δεν το επιθυμεί. Ο κοινωνικός καθωσπρεπισμός και η παραποιημένη έννοια της ανιδιοτέλειας, μας έχουν οδηγήσει στο να υιοθετούμε λανθασμένες συμπεριφορές που βλάπτουν εμάς τους ίδιους.
Το να είμαι καλός άνθρωπος δε σημαίνει πως δεν έχω το δικαίωμα να κρατάω πράγματα για εμένα. Δε με δεσμεύει τίποτα στο να ανοίγω την ψυχή μου στον οποιονδήποτε ή στο να μιλάω για μία κατάσταση που μου συμβαίνει, όταν δεν το θέλω πραγματικά. Το να είμαι καλός άνθρωπος δε σημαίνει πως μου στερεί το δικαίωμα να χτίσω τα όριά μου ανάμεσα σε αυτά που θέλω και δε θέλω να μοιραστώ.
Η ψυχή μου δεν είναι εφημερίδα που κρέμεται σε περίπτερο και ο κάθε περαστικός τη βλέπει και τη διαβάζει· είναι ζωντανή, έχει αισθήματα και επιθυμίες τις οποίες δεν ακούμε τις περισσότερες φορές, φοβούμενοι μήπως οι άλλοι αποσύρουν την αγάπη τους ή σταματήσουν να μας θεωρούν καλούς ανθρώπους και μας απορρίψουν.
Η ιδιωτική μας ζωή έχει και αυτή τα όριά της και σίγουρα δε χρειάζεται να λέμε τα πάντα για εμάς και να ξεδιπλώνουμε κάθε πτυχή και εσωτερικό μας ζήτημα σε κάποιον, ακόμα κι αν είναι γνωστός μας. Ο άνθρωπος που μας αγαπάει, θα καταλάβει πως ίσως εκείνη τη στιγμή να προστατεύουμε και εμάς τους ίδιους από κάτι που συναισθηματικά μπορεί να είναι και τραυματικό να το συζητάμε εκείνη τη στιγμή.
Μην ανοίγεις την καρδιά σου σαν τριαντάφυλλο. Να κρατάς κάποια πράγματα και για εσένα.
