Αδάμ και Εύα: Ποιο είναι το νόημα πίσω από την πρώτη αγάπη της ιστορίας;

Ποιος δεν έχει ακούσει την ιστορία των πρωτόπλαστων. Μια φορά κι έναν καιρό, ο Δημιουργός αποφάσισε να κατασκευάσει τον άντρα και τον ονόμασε Αδάμ. Επειδή ήταν μόνος του και περιπλανιόταν χωρίς σκοπό στον κήπο της Εδέμ, ο Δημιουργός τον λυπήθηκε και αποφάσισε να του κατασκευάσει μια σύντροφο, την οποία ονόμασε Εύα.

Όταν ο Αδάμ είδε την Εύα αναφώνησε: «αχά, άνετα αφήνω τη μαμά μου και τον μπαμπά μου για μια τέτοια ύπαρξη». Ήταν ανοιχτοί, ειλικρινείς, γυμνοί και δεν ντρέπονταν ο ένας τον άλλον. Για διαμάχες, βαρεμάρες και ανταγωνισμούς ούτε λόγος. Μέχρι που μπήκε το μήλο ανάμεσά τους και όλα γκρεμίστηκαν.

.

Εκδιώχθηκαν από τους όμορφους κήπους και μπήκαν στην σκληρή πραγματικότητα που ονομάζεται ζωή. Μια περίεργη ιστορία που κάποιοι από εμάς την αντιλαμβάνονται σαν μια ιστορία ηθικού διδάγματος και άλλοι σαν ένα παραμύθι χωρίς το «ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα».

Μήπως όμως μπορούμε να τη δούμε και σαν ένα ταξίδι μίας μονογαμικής σχέσης όπου μετά από κάποιο χρονικό διάστημα το ζευγάρι αφήνει τον κήπο της Εδέμ , δηλαδή το πρώτο στάδιο του πάθους και του έρωτα, και περνάει στην πραγματική ζωή όπου έχει να αντιμετωπίσει καταστάσεις που ραγίζουν καρδιές και προκαλούν πόνο;

Είναι πολλοί εκείνοι που έχουν μια υποκειμενική άποψη για την αγάπη. Πιστεύουν πως αγάπη είναι εκείνο που αισθανόμαστε στην αρχή μιας σχέσης, δηλαδή όλο εκείνο το χημικό κοκτέιλ ορμονών και αδρεναλίνης που κάνει το πρώτο στάδιο να είναι γεμάτο πάθος και ενθουσιασμό. Δυστυχώς όμως αν ορίζουμε την αγάπη με αυτόν τον τρόπο, τότε γρήγορα θα απογοητευτούμε καθώς αυτό το πρώτο στάδιο αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα εξασθενήσει.

Η αγάπη δεν είναι μια στιγμή μέσα στο χρόνο. Είναι μια συνεχόμενη πρακτική που απαιτεί τεχνικές βιωσιμότητας, αποδοτικότητας και ανανέωσης. Η αγάπη είναι μια καθημερινή πράξη που δημιουργεί παραγωγικά συναισθήματα προκειμένου η ιστορία της να γράφεται κάθε μέρα με νέο ανεξίτηλο φρέσκο μελάνι. Να μη χάνεται, να μη ξεθωριάζει, ακόμη κι αν ‘ένα μήλο την ημέρα τον γιατρό τον κάνει πέρα’.

Με λίγα λόγια, η αγάπη δεν είναι κάτι που μόνο αισθανόμαστε. Είναι κάτι το οποίο κάνουμε. Βέβαια, όλες μας οι πράξεις προέρχονται από τις σκέψεις μας. Οι σκέψεις μας για τον εαυτό μας, οι σκέψεις μας για τον/την σύντροφό μας ή οι σκέψεις και οι πεποιθήσεις μας γύρω από τις σχέσεις γενικότερα.

Αυτά όλα είναι που δημιουργούν εκείνα τα μάτια μέσα από τα οποία θα κοιτάμε το ταίρι μας και μέσα από τα οποία θα δημιουργούμε το σενάριο για το πώς ο καθένας μας παίζει στο έργο της αγάπης. «Το πάθος χάθηκε. Βαρεθήκαμε ο ένας τον άλλον. Έχουμε σπάσει ο ένας τα νεύρα του άλλου», αυτό είναι το σενάριο που δημιουργούμε συνήθως ο ένας για τον άλλον.

Κι αυτό το έργο βλέπουμε στη συνέχεια κάθε μέρα ξανά και ξανά. Γινόμαστε παθητικοί αποδέκτες αγάπης και όχι συν-δημιουργοί μια όμορφης ιστορίας που θα κάνει τη διαφορά. Η σχέση είναι σαν μια θεατρική παράσταση. Ο καθένας δίνει τη δική του νότα, δίνει μορφή και χρωματίζει το έργο με τον δικό του ρόλο.

Ακόμη κι αν ο καθένας έχει εξασκηθεί μόνος του σε όλα όσα θα πει, σε όλα όσα θα επιδείξει (το παρελθόν και τα πιστεύω του), μαζί φτιάχνουν το σκηνικό. Δίνουν ζωή και πνοή στο έργο.

Ο κήπος της Εδέμ (το πρώτο στάδιο της σχέσης) δεν είναι η πραγματική αγάπη. Είναι απλά μια αφετηρία. Στον ‘διωγμό’ ξεκινάει η πραγματική δημιουργία, η συν-δημιουργία. Παίρνοντας μαζί τα χρώματα και τον αέρα του μικρού παραδείσου από όπου όλα ξεκίνησαν, χρειάζεται να τα κρατήσουμε ζωντανά και να τα τοποθετήσουμε σε ένα έδαφος το οποίο σιγά σιγά θα δημιουργήσουμε σε ένα τεράστιο πάρκο.

.

Μια όμορφη έκταση που κάθε κήπος θα φαντάζει μικρός και ασήμαντος μπροστά της. Τίποτε δεν τελειώνει με τον ‘διωγμό’. Αντιθέτως από εκεί ξεκινάει το πραγματικό ταξίδι.