Άνθρωποι σε φτηνές θέσεις

Τρολάρουν, φωνάζουν, ουρλιάζουν, ξέρουν τα πάντα καλύτερα. Κάθονται με τα χέρια τους χωμένα σε λαδωμένα πατατάκια και ποπ-κορν περιμένοντας την επόμενη σκηνή που θα τους δώσει την

Η Brene Brown, συγγραφέας και ομιλήτρια κάνει ομιλίες για το πόσο ωφέλιμο και σοφό είναι να αγκαλιάζει κανείς τις ατέλειές του. Κάτω από ένα βίντεό της κάποιος ‘φθηνός’ αποφάσισε να κάνει το εξής ‘φθηνό’ σχόλιο: «αν κι εγώ ήμουν η Brene Brown, δε θα είχα άλλη επιλογή από το να αγκαλιάσω τις ατέλειές μου». Μεγάλο κατόρθωμα να πληγώνεις και να προσβάλλεις κάποιον γενικότερα, πόσο μάλλον όταν ούτε καν τον γνωρίζεις.

Ο Steven Pressfield έγραφε για 10 χρόνια βιβλία περιπέτειας και πολέμου καθώς και σενάρια. Χρόνια απόρριψης στην απόρριψη των βιβλίων και των σεναρίων του ώσπου μια μέρα κάποιος σκηνοθέτης αποφάσισε να γυρίσει ταινία πάνω σε ένα από τα βιβλία του. Η προβολή της ταινίας σε ένα μικρό σινεμά. Μετά το τέλος της ταινίας ο κόσμος έφυγε σιωπηλός. «Ο ενθουσιασμός έχει άλλη μορφή», σκέφτηκε ο συγγραφέας. « Ίσως όμως το συγκεκριμένο κοινό να είναι ιδιαίτερο» ξανασκέφτηκε. Την άλλη μέρα η κριτική έδειξε τα δόντια της. Κατακραυγή. «Μια ταινία σκουπίδι. Θέλουμε τα λεφτά μας πίσω, αποζημιώστε μας για τον χαμένο μας χρόνο», έγραφαν οι εφημερίδες. Ο συγγραφέας στα πατώματα. Τόση σκληρή δουλειά , τόσα χρόνια χαμένα. Όλα καταστράφηκαν μέσα σε λίγες προτάσεις.

Όμως και οι δύο ήρωες της ζωής είχαν την ίδια αντίληψη: όσο βλακώδης κι αν είναι η κριτική , είναι ένα αλάνθαστο σημάδι για κάτι μεγαλειώδες. Και οι δύο κατάφεραν να μπουν στην αρένα. Με την τέχνη τους, με αυτό που είχαν να δώσουν στον κόσμο. Όχι απλά ηλίθιοι θεατές και άμοιροι ονειροπόλοι. Τα είχαν καταφέρει! Το πιο σημαντικό ήταν αυτό.

Ας καθίσουν κάποιοι στις φθηνές τους θέσεις και να σπαταλούν και να σκορπίζουν τη ζωή τους δίπλα στην αρένα της ζωής. Να πίνουν μπύρες, να μεθάνε από φτηνά ποτά και φτηνές αγκαλιές, το βράδυ στην κόλαση να κατεβαίνουν και το πρωί στα ισόγεια να καμαρώνουν για τη δειλία τους να μπουν και να παίξουν σαν ήρωες. Μέσα στον τεκέ της δικής τους ανυπαρξίας θέλουν να αναπνέουν αέρα καθαρό από πνευμόνια που μόχθησαν, που πάλεψαν, που αίμα έφτυσαν για να παίξουν στην αρένα.

Ας κοιτάξουν γύρω τους αυτά τα έξυπνα γατιά να μας πούνε πόσο η κάθε τους μέρα αξίζει. Τόσα χρονάκια ψάχνουν να βρουν νόημα από την ζωή των άλλων, κρίνουν, επικρίνουν, κατακρίνουν, δικάζουν, προδικάζουν. Αλλά με τόση λάσπη που κουβαλάνε , τέτοια τους μάραναν για να ταΐσουν τις αχόρταγές τους αυταπάτες.

Η ψευδαίσθησή τους ότι καταφέρνουν κάτι σημαντικό απλά επειδή αλλάζουν σκηνές και δεν έχουν τίποτε καλό να δούνε ή να πούνε για τα όσα κάνει ο άλλος, αργά ή γρήγορα θα τους καταβροχθίσει, θα τους επισκιάσει , θα τους αφανίσει. Η οδυνηρή αφύπνιση από τις ψευδαισθήσεις τους δε θα είναι ποτέ η δόξα γιατί ποτέ μα ποτέ δε θα έχουν την πειθαρχία και τη θέληση να υποστούν μια τέτοια δύσκολη προετοιμασία.

Ως ασταθή, μη συγκροτημένα ή ανισσόροπα άτομα δεν θα έχουν την απαραίτητη νηφαλιότητα , θέληση, υπομονή και επιμονή που χρειάζεται για να οδηγηθούν σε οποιοδήποτε θετικό αποτέλεσμα. Θα εγκαταλείψουν γρήγορα και η μη δομημένη τους προσωπικότητα θα είναι πάντα η προστασία τους. Δεν ποθούν τίποτε μα τίποτε τόσο πολύ που να τους δώσει δύναμη να δρασκελίσουν το μυστικό κατασκότεινο κατώφλι της ανυπαρξίας.

Οι υπόλοιποι που πραγματικά έχουν κάτι να δώσουν και παλεύουν έχουν φορέσει τις περικνημίδες τους για να κρατήσουν τα γόνατά τους αλύγιστα και να μη συρθούν χάμω από τις λυσσαλέες επιθέσεις των φανατικών της ανυπαρξίας. Ξέρουν πως όταν ελευθερώσουν τον εαυτό τους από κάθε όψη που συμμετέχει σε αυτό που συμβαίνει, τότε αυτό που συμβαίνει θα λειτουργεί λιγότερο εξαιτίας τους. Ακόμη κι αν γνωρίζουν ότι η κριτική είναι μέρος της διαδικασίας δεν κρύβονται πίσω από αυτή και φυσικά δεν την αφήνουν να τους καταβροχθίσει.

Προς μεγάλη έκπληξη των δειλών κριτικών που μένουν άναυδοι από τη δύναμη που μπορεί να κρύβει κανείς που έχει πραγματικά κάτι να προσφέρει.