Τα ψέματα είναι σαν την άμμο… ό,τι κι αν στηρίξεις πάνω τους κινδυνεύει να γκρεμιστεί

…Έβλεπε τους άλλους να καπνίζουν και θεωρούσε ότι τα δαχτυλίδια καπνού που εκτοξεύονταν από το στόμα ήταν απίστευτα γοητευτικά. Στην αρχή κάπνιζε τις γόπες που έβρισκε πεταμένες.

Δεν του άρεσε να ταξιδεύει σε τρένα όπου ο κόσμος κάπνιζε∙ έλεγε ότι ο καπνός τον έκανε να πνίγεται. Και στην κρεατοφαγία ενέδωσε κάποια στιγμή, αλλά για καλό σκοπό. Όντας κοκαλιάρικο παιδί με εμμονή στην ελευθερία της Ινδίας, ο Μπάπου αναρωτιόταν πώς θα μπορούσε να ορθώσει το ανάστημά του στους Βρετανούς, που έδειχναν τόσο πιο μεγαλόσωμοι και γενναίοι από εκείνον. Ένα χλευαστικό νανούρισμα της εποχής έλεγε ότι οι Βρετανοί ήταν δυνατοί επειδή έτρωγαν κρέας και ότι οι χορτοφάγοι ινδουιστές δεν θα μπορούσαν ποτέ να τους ανταγωνιστούν.

Ο καλύτερος φίλος του Μπάπου ήταν μουσουλμάνος και συμμεριζόταν αυτή την άποψη. «Αν θες να είσαι μεγαλόσωμος και δυνατός σαν τους Βρετανούς και να μπορέσεις να τους διώξεις από την Ινδία, πρέπει να τρως κρέας», είπε το αγόρι στον παππού μου. Έτσι, ο Μπάπου αποφάσισε να τρώει στα κρυφά κρέας για να αποκτήσει μυϊκό όγκο. Το να εξαπατά τους γονείς του απαιτούσε πολύπλοκα τεχνάσματα. Μαζί με τον φίλο του πήγαν στα κρυφά σε ένα ερημικό σημείο κοντά στο ποτάμι ώστε ο Μπάπου να δοκιμάσει κρέας για πρώτη φορά. Δεν του άρεσε και μάλιστα είχε και φρικτούς εφιάλτες μετά από αυτό. Αποφάσισε όμως
να μην τα παρατήσει.

Για σχεδόν έναν χρόνο ο μουσουλμάνος φίλος του έφερνε κατσίκι κι άλλα κρέατα, τα οποία ο Μπάπου έτρωγε κρυφά. Το ένα ψέμα έφερε το άλλο. Όταν γύρισε σπίτι μετά από ένα από αυτά τα μυστικά γεύματα και δεν πεινούσε ώστε να φάει αυτό που είχε μαγειρέψει η μαμά του, καμώθηκε πως είχε πονόκοιλο. Έκλεψε ακόμα κι ένα κομμάτι χρυσό από τον αδελφό του για να αγοράσει κι άλλο κρέας. Όλο αυτό το κρυφτό έκανε τον Μπάπου να νιώθει άσχημα. Και παρά τις ποσότητες κρέατος που έτρωγε, δεν αποκτούσε τον όγκο που ήθελε. Απ’ ό,τι φαίνεται το κρέας δεν σε κάνει δυνατότερο από ένα εξισορροπημένο γεύμα λαχανικών! Έτσι, αποφάσισε να μην ξαναφάει κρέας και να μην ξαναπεί ψέματα στους γονείς του.

Το να ομολογήσει κανείς ένα ψέμα που διαρκεί καιρό είναι δύσκολο, και ο Μπάπου πάλευε με τη συνείδησή του αρκετό καιρό. Δεν τολμούσε να το πει στους γονείς του κατά πρόσωπο, γι’ αυτό αποφάσισε να τους γράψει ένα γράμμα, όπου παραδεχόταν την απάτη και ζητούσε τη συγχώρεσή τους. Μετά όμως δίσταζε να τους δώσει ακόμα και το γράμμα. Ο πατέρας του είχε αρρωστήσει σοβαρά εκείνη την εποχή και ο Μπάπου βοηθούσε στη φροντίδα του στο σπίτι. Ένα βράδυ που ήταν οι δυο τους μόνοι, βρήκε το θάρρος να του δώσει το γράμμα. Ο πατέρας του διάβασε και ξαναδιάβασε τα γραφόμενά του, και σε λίγο ξέσπασαν και οι δύο σε κλάματα. Ο πατέρας του τελικά τράβηξε τον Μπάπου στην αγκαλιά του. «Σε συγχωρώ, γιε μου», του ψιθύρισε. Ο Μπάπου αναπολούσε εκείνη την εποχή με θλίψη.

Όταν μου είπε την ιστορία του, μου εξήγησε ότι μια ειλικρινής ομολογία, σε συνδυασμό με την υπόσχεση ότι δεν θα επαναληφθεί το λάθος, μπορεί να βοηθήσει τον άλλον να σε εμπιστευτεί ξανά. Ωστόσο ήθελε επίσης να ξέρω ότι το ψέμα και η αποφυγή της αλήθειας είναι συμπεριφορές με τις οποίες όλοι παλεύουμε. Τα ψέματα είναι σαν την άμμο∙ δεν δημιουργούν σταθερές βάσεις. Ό,τι κι αν στηρίξεις πάνω τους, κινδυνεύει να γκρεμιστεί. Αν συνεχίσεις να τα στοιβάζεις, αυτό το κάστρο από άμμο κάποια στιγμή θα καταρρεύσει.

Ο Μπάπου ανακάλυψε από πρώτο χέρι ότι είναι καλύτερα να αντιμετωπίζεις τις συνέπειες της αλήθειας παρά τις τύψεις του ψέματος. Θα ήταν καλό να μάθετε αυτό το μάθημα μια φορά και να εμφυτευτεί στο μυαλό σας για πάντα. Πάντως ούτε καν ο Μπάπου δεν το έμαθε με την πρώτη. Είπε ψέματα για τα τσιγάρα, για το κρέας και για την κλεψιά – ώσπου, μετά την ομολογία στον πατέρα του, αποφάσισε να μην πει ποτέ ξανά ψέματα. Κάποια στιγμή έγραψε ότι η Αλήθεια έχει «μια απερίγραπτη λάμψη, ένα εκατομμύριο φορές πιο έντονη από αυτήν του ήλιου».

Απόσπασμα από το βιβλίο του Arun Gandhi «Μαχάτμα Γκάντι: Το Δώρο του Θυμού» – Εκδόσεις Διόπτρα

.