 |
| Κι αν δε φοβάσαι να καείς, από τις στάχτες σου θα ξαναγεννηθείς |
Οι άνθρωποι λειτουργούμε με ιδανικά, έχουμε πρότυπα στο νου μας, προσπαθούμε συνεχώς να γίνουμε καλύτεροι, αγγίζοντάς τα.
Προσπαθούμε να φτάσουμε την τελειότητα, λες και κάποιος μας εγγυάται οτι η τελειότητα και η ευτυχία είναι οι δύο όψεις ενός και ίδιου νομίσματος. Λες και κάποιος μας εγγυάται πως για κάθε Γολγοθά υπάρχει μια Ανάσταση.
.
Είναι άραγε εφικτή η Ανάσταση για όλους εμάς τους κοινούς θνητούς ή ματαιοπονούμε αδίκως σε ένα αγώνα να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας, τα όριά μας, να γίνουμε κάτι το οποίο δεν μπορούμε να είμαστε; Είναι εφικτή η αλλαγή ή είναι ένα ακόμα όνειρο απ΄ τα πολλά που καταδικάζονται σε αιώνιο ύπνο;
Πολλούς ανθρώπους είδα να θέλουν την αλλαγή και λίγους να γίνονται η αλλαγή που θέλουν. Ίσως να θέλει, ο άνθρωπος, μα δε μπορεί, δεν είναι επιλογή του η αλλαγή. Η τελευταία πόρτα είναι που θα βρει ανοιχτή και θα ΄ναι ικανός να τη διαβεί.
Ικανοί δεν είναι όλοι. Είναι μόνο λίγοι, που αν και άνθρωποι θνητοί, άντεξαν πόνο απάνθρωπο που θα άντεχαν θεοί. Είναι εκείνοι που σιωπηλά ανέβηκαν το Γολγοθά τους και άντεξαν την εναντίωση του πολύ κόσμου, γιατί γνωρίζουν οτι δεν ανήκουν στους πολλούς, ποτέ δεν άνηκαν σε αυτούς.
Τελικά είναι εκείνοι που θέλησαν ή όχι την αλλαγή, αυτή ήρθε γιατί βρήκε χώρο και χρόνο να ανθίσει. Στην αλλαγή δεν αρέσει να στριμώχνεται, το τίμημά της είναι η μοναξιά -σκληρή, σχεδόν απόλυτη μοναξιά- αλλά έτσι είναι σε αυτή τη ζωή κάτι στερείσαι, κάτι παίρνεις. Όλα δικά σου ποτέ δεν τα έχεις.
http://enallaktikidrasi.com
