Toυ Βασίλειου Ευσταθίου Δρ. Φυσικού, πτ. Θεολογίας (Τμ.Κοιν.Θ.ΕΚΠΑ)
Όταν πιστεύεις στο Θεό, αναγνωρίζεις την θαυμαστή παρουσία Του σε κάθε δημιούργημά Του στη φύση και στις αμέτρητες ευεργεσίες Του στη ζωή σου, νιώθεις την παρηγοριά Του σε όσες δοκιμασίες συναντάς στο διάβα σου, ζείς την προστασία Του σε όποιες απρόβλεπτες περιστάσεις και σε άμεσους κινδύνους αγάλλεσαι από το αμέτρητο έλεός Του για τα μικρά και μεγάλα αμαρτήματά σου που ομολογείς και μετανοείς γι’ αυτά, τότε με τι λόγια μπορείς να περιγράψεις την θλίψη σου, όταν κάποιοι γύρω σου, οι περισσότεροι βαπτισμένοι Ορθόδοξοι, και μάλιστα ανάμεσά τους ανήκουν και αυτοί που πήραν την κυβέρνηση της αγιασμένης χώρας σου (με τη ψήφο μιάς μικρής απεγνωσμένης μειοψηφίας των 35% από τους μισούς περίπου που δέχτηκαν να πάνε να ψηφίσουν), όχι μόνο αδιαφορούν για Αυτόν και αλλά ουσιαστικά πολεμούν και Αυτόν και τους πιστούς Του απροκάλυπτα και ευθέως.
Εκτός και αν η πολύπλευρη καταπάτηση του βασισμένου στην Ορθόδοξη πίστη μας Συντάγματός μας δεν σημαίνει κάτι τέτοιο.
Εκτός και αν η επιβολή στα παιδιά μας να μαθαίνουν για όλες τις θρησκείες του κόσμου, χωρίς να ξεχωρίζει ανάμεσά τους η πίστη η δική μας (την στιγμή μάλιστα που στα παιδιά των Εβραίων και των Μουσουλμάνων παρέχεται το δικαίωμα να διδάσκονται την πίστη των γονέων τους και μόνο – τι φοβερή ρατσιστική διάκριση πράγματι) δεν σημαίνει κάτι τέτοιο. Εκτός και αν η αποποινικοποίηση της βλασφημίας δεν σημαίνει κάτι τέτοιο. Εκτός και αν η πολύπλευρη στήριξη και προώθηση της ομοφυλοφιλίας που διαστρέφει την ανθρώπινη φύση και την δημιουργία των δύο φύλων από το Θεό δεν σημαίνει κάτι τέτοιο. Εκτός και αν η προώθηση της κάνναβης (χασίς) με το πρόσχημα της ιατρικής εφαρμογής δεν σημαίνει κάτι τέτοιο (αλήθεια ήδη ως τώρα τα ναρκωτικά δεν χρησιμοποιούνται ως φάρμακα για ιατρικούς λόγους, χρειαζόταν νέα νομοθεσία;). Ω, της υποκρισίας και της δολιότητας της αθείας. Είναι λοιπόν δυνατόν κάποιος που πιστεύει στο Θεό να μην θλίβεται με όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα;
Όταν αγαπάς την πατρίδα σου, για την οποία θυσιάστηκαν οι προγονοί σου, ώστε να σε αφήσουν κληρονόμο σε αυτή και να έχεις μια πατρίδα, να μην είσαι χωρίς ρίζες, χωρίς κληρονομιά, ξένος σε ξένη χώρα, ανάμεσα σε ξένους, και να είσαι ελεύθερος στο τόπο σου, όχι δούλος άλλων και υπηρέτης τους, αλλά όμως αυτήν την πατρίδα σου βλέπεις να την ξεπουλάνε σε όλα της και με κάθε μέσο, και να την υποδουλώνουν με συνεχή χρέη και μνημόνια (τα οποία η νυν κυβέρνηση προεκλογικά είχε υποσχεθεί να μην τα συνεχίσει, που αυτό ακριβώς να κάνει πήρε και σαφή εντολή από το λαό στο δημοψήφισμα που η ίδια αποφάσισε και διενέργησε, το οποίο όμως το χρησιμοποίησε μόνο για να αποδείξει που τον έχει τοποθετήσει τον λαό, αν και αριστερή, και που την δημοκρατία, πετώντας τον ψήφο του λαού, της πάνω από 60% πλειοψηφίας αυτού, στα άχρηστα), μέχρι και να θέλουν να χαρίσουν στους σφετεριστές γείτονές της το πιο ένδοξο όνομά της (Μακεδονία και Ελλάδα είναι ένα, δεν μπορούν να διαφοροποιηθούν, συμπίπτουν – και όσο για το συλλαλητήριο του πάνω από ενός εκατομμυρίου κόσμου, γι΄ αυτούς που αποτελούν την σημερινή κυβέρνηση, όπως δήλωσαν μέσω της αστυνομικής ηγεσίας, ο κόσμος ήταν μόνο λίγο πάνω από εκατό χιλιάδες, οπότε μάλλον δεν βλέπαμε καλά την οφθαλμοφανή λαοθάλασσα στις φωτογραφίες και στα βίντεο, και τον οποίο, όπως δήλωσε ο Πρωθυπουργός, αντί να τον βλέπει σαν τον λαό του που καταλαβαίνει και τον υπηρετεί, τον βλέπει σαν «όχλο» που γι’ αυτόν είναι αξιοπεριφρόνητος, σε άγνοια και πλάνη, όπως δηλαδή ήταν ο εβραικός λαός για τους Αρχιερείς και Φαρισαίους), τότε πως να μην πονάς και να μην λυπάσαι;
Όταν αγαπάς την οικογένεια, την συζυγία, την γονικότητα, και βλέπεις να σπέρνουν παντού νάρκες για την διάλυσή της με τα ΜΜΕ, που διαφημίζουν τις εξωσυζυγικές σχέσεις, και ω της παραφροσύνης σήμερα και την παραφύση ομοφυλοφυλική συμπεριφορά, όπως και τις εξώγαμες σχέσεις, με την κυβέρνηση που ψηφίζει συνεχώς νόμους υπέρ της ομοφυλοφιλίας (τους πάντρεψε και τώρα, ω της χωρίς όρια διαστροφής, θέλει να τους δώσει να υιοθετήσουν και παιδιά, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να διδάσκει την αλλαγή φύλου στα σχολεία και νομοθέτησε να μπορεί αυτή να γίνει και από τα άμυαλα ακόμα δεκαπεντάχρονα), νόμους υπέρ της διάλυσης του γάμου και αντικατάστασής του από απλή συμβίωση, ενώ παραμένει απαρασάλευτη η ρίζα όλων των κακών, η νομοθεσία υπέρ των ανθρωποκτόνων, ψυχοφθόρων για τους υπεύθυνους, καταστροφικών για την οικογένεια και το δημογραφικό, εκτρώσεων, τότε μπροστά σε όλα αυτά μπορείς να μην υποφέρεις και να μην αναστενάζεις;
Όταν αγαπάς την Εκκλησία, την Ιερή Παράδοσή της, την αγιοπατερική παρακαταθήκη μας, και παρατηρείς τόση εκκοσμίκευση να την περιζώνει καθημερινά, τόσα κείμενα που γράφονται στο όνομά Της στον ακαδημαικό χώρο και στο χώρο των διαχριστιανικών και διαθρησκειακών σχέσεων να αλλοιώνουν την θεολογία της εισάγοντας εκ της φιλοσοφούσας δύσεως προϋποθέσεις ξένες στις δικές της, όπως τις όρισε η αγιοπνευματική εμπειρία των νηπτικών πατέρων, τόσες μη ορθόδοξες και αντικανονικές πρακτικές να εφαρμόζονται από πολλά μέλη της Εκκλησίας, με το χειρότερο τις συμπροσευχές που γίνονται, και όλα αυτά ως αποκορύφωμα βρήκαν και συνοδική στήριξη πριν σχεδόν δύο έτη στην Κρήτη, τότε πραγματικά δεν είναι να δακρύζεις;
Ο σημερινός κόσμος είναι ένας κόσμος που έχασε τον δρόμο του και βρισκόμενος σε ανεπανάληπτη στα χρονικά σύγχυση τρέχει μες στη ζάλη του με υπερβολική ταχύτητα στα τυφλά, χωρίς να ξέρει που βρίσκεται και που πάει. Σαν τρελός, σαν μανιακός, αγχωμένος, ταραγμένος, χωρίς ησυχία, χωρίς ανάπαυση, χωρίς ύπνο, χωρίς πραγματική ικανοποίηση και χαρά, υποφέρει, πάσχει, πέφτει σε κατάθλιψη, παθαίνει κρίσεις, κάτι του λείπει πάντα, δεν ξέρει τι ζητάει, δεν ξέρει τι να κάνει, έρχεται σε απόγνωση. Γι’ αυτό γέμισε ο κόσμος ναρκωτικά και ψυχοφάρμακα. Όμως, ενώ όλα δείχνουν ότι η κατάληξη θα είναι το αδιέξοδο και συνεπώς η καταστροφή, ωστόσο υπάρχει κάτι που ας μην παραβλέπεται: η ελπίδα. «Βάσταζε τον νού σου στον Άδη και μην απελπίζου», ας θυμηθούμε τα λόγια που στήριξαν τον Άγιο Σιλουανό. Ήξερε ήδη τον Άδη, τον ζούσε, τον ξέρουμε και μείς, τον βλέπουμε γύρω μας. Δεν ήξερε όμως την ελπίδα, αλλά τελικά κατά Θεία Πρόνοια την έμαθε και αυτή. Ας την μάθουμε και μείς.
Πράγματι σκοτεινές και δύσκολες μέρες, αλλά όσο και αν είναι δύσκολο να φανεί το φως, αυτό υπάρχει. Μετά το χειμώνα έρχεται η άνοιξη, μετά την Τεσσαρακοστή έρχεται το Πάσχα και η Πεντηκοστή, μετά τον Γολγοθά και την Σταύρωση έρχεται η Ανάσταση. Περάσαμε κρύα, παγώσαμε από τα χιόνια, αρρωστήσαμε, ταλαιπωρηθήκαμε, όμως τώρα οι θερμές ακτίνες του ανοιξιάτικου ηλίου αρχίζουν να ξεπροβάλλουν και να περιπτύσσουν τα πάντα, διώχνοντας μακριά τα κρύα του χειμώνα, διαλύοντας την υγρασία και την μούχλα, και ζεσταίνοντάς μας λίγο λίγο από το δέρμα μέχρι τα κόκκαλα, γεμίζοντάς μας ευφορία και φως. Σηκώνοντας το βλέμμα στον ουρανό παρατηρούμε το γαλάζιο χρώμα του από την ανατολή μέχρι την δύση, και από τον βορρά μέχρι το νότο, και δεν είναι απίθανο να μην συναντήσουμε ούτε μια μικρή αλλοίωση σε αυτήν την απίστευτη ομορφιά από την παρεμβολή έστω και ενός γκρίζου η και άσπρου σύννεφου. Όλη αυτή η γαλάζια απεραντοσύνη δεν μπορεί να σε γεμίσει και σένα αγαλλίαση; Δεν μαρτυρεί ένα και μόνο πράγμα; Υπάρχει ελπίδα. Εκείνος που τοποθέτησε όλο αυτό το γαλάζιο θόλο πάνω μας και μπορούμε να στρέφουμε το βλέμμα μας σε αυτόν, Εκείνος μας την δίνει και αυτήν. Πέρα από την θλίψη, υπάρχει η λύτρωση, πέρα από τα δάκρυα, υπάρχει η χαρά: «μακάριοι οι κλαίοντες νυν, ότι γελάσετε.», Λκ. 6,21.
Είναι άγνωστα τα σχέδια του Θεού για την κάθε μέρα που μας ξημερώνει, άγνωστο τι θα γίνει στον τόπο μας, τι θα γίνει σε όλο τον κόσμο. Ωστόσο είναι γνωστό ότι αμαρτήσαμε και επίσης είναι γνωστό ότι όποιος μετανοεί δέχεται το έλεος του Θεού που είναι απροσωπόληπτο, άπειρο και παντοτινό. Επομένως αν πιστεύουμε στο Θεό μπορούμε με την μετάνοια να καθορίσουμε το δικό μας προσωπικό μέλλον διώχνοντας κάθε φόβο και απελπισία, αντιμετωπίζοντας οτιδήποτε μας φέρνει μπροστά η ζωή με υπομονή και θάρρος που αντλούμε από την θεία παρηγοριά και βοήθεια. Η ανθρώπινη ιστορία έχει να επιδείξει συνεχώς πολέμους, αδικίες, δολοπλοκίες και δολοφονίες, διωγμούς, αποστασίες, αμαρτίες και πάθη, φιλοδοξίες και ιδιοτέλειες, αρρώστιες, φυσικές καταστροφές. Αυτά ο Ίδιος ο Χριστός έχει πεί θα συνεχιστούν μέχρι τέλος, και αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από ότι βλέπουμε να συμβαίνει στην εποχή μας. Ωστόσο απευθυνόμενος σε όσους πιστεύουν σε Αυτόν τους προτρέπει να αντιμετωπίσουν χωρίς να χάσουν το θάρρος και την ελπίδα τους όσα μέλλει γενέσθαι, ακόμα και τις έσχατες συμφορές και δοκιμασίες που θα είναι ιδιαίτερα μεγάλες: «αρχομένων δε τούτων γίνεσθαι ανακύψατε και επάρατε τας κεφαλάς υμών, διότι εγγίζει η απολύτρωσις υμών.», Λκ. 21,28. Ο καθένας λοιπόν από το Γολγοθά του, ας κοιτάξει λίγο παραπέρα, εκεί στο βάθος προς την ανατολή, όπου είναι έτοιμο να ξεπροβάλλει το ανέσπερο φως της αναστάσεως.
