Το τρίτο πρόσωπο σε μια σχέση είναι συνήθως, εκ των προτέρων, καταδικασμένο. Η γυναίκα
«αντροχωρίστρα», που ξεμυαλίζει τον άντρα μιας άλλης, της «νόμιμης», καταστρέφει ένα γάμο, κλέβει από τα παιδιά τον πατέρα τους, διαλύει μια οικογένεια. Είναι πάντα ένα άτομο απόλυτα εγωκεντρικό, δεν σκέφτεται κανέναν και τίποτα, ανήθικη, «ξετσίπωτη» και πολλά ακόμα ωραία επίθετα… Γνωστά; Πιθανότατα! Ο καθένας από εμάς έχει βρεθεί αντιμέτωπος με μια τέτοια ιστορία, είτε βιωματικά είτε εξ ακοής, και οι περισσότεροι από εμάς είχαμε μια αντίστοιχη στάση απέναντι στο τρίτο πρόσωπο.
Αυτή είναι η κλασσική, απόλυτη και ηθικολογική μας σκέψη. Αναρωτιέμαι όμως αν τα πράγματα είναι τόσο «ξεκάθαρα»; Αναρωτιέμαι αν τελικά, σαν σκεπτόμενοι άνθρωποι, αντιλαμβανόμαστε πως στη ζωή τίποτα δεν είναι «άσπρο -μαύρο»;
Ας δούμε για παράδειγμα το συναίσθημα, τον έρωτα, την πεποίθηση πως «με αυτόν τον άνθρωπο θέλω να περάσω τη ζωή μου». Τι γίνεται εκεί; Αν δεν είναι κάποια εγωκεντρική αντροχωρίστρα, αν δεν έχει σκοπό ζωής να διαλύει οικογένειες, αν απλά γνώρισε έναν άντρα (που είτε ήξερε, είτε δεν ήξερε ότι είναι παντρεμένος) και απλά τον ερωτεύτηκε; Και την ερωτεύτηκε και εκείνος; Πόσο εύκολο είναι να το εγκαταλείψεις αυτό; Πολλές γυναίκες που εμπλέκονται μέσα σε τέτοιες σχέσεις αντιμετωπίζουν τον εαυτό τους ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που τις αντιμετωπίζουν οι άλλοι. Σκέφτονται όλα αυτά και ακόμα περισσότερα. Φορτώνονται την ευθύνη του διαλυμένου γάμου, των παιδιών, της εγκαταλελειμμένης συζύγου, του «τι θα πει ο κόσμος».
Και ο άντρας, ο παντρεμένος (που σίγουρα ήξερε ότι είναι παντρεμένος), εκείνος δεν έχει ευθύνη για την επιλογή του; Και πέρα από την ευθύνη του, δεν έχει και δικαίωμα να είναι ευτυχισμένος; Να συνεχίσει τη ζωή του με έναν άλλον άνθρωπο, αν η υπάρχουσα σχέση του έχει καταρρεύσει; Κάποιοι θα πουν «ας χώριζε και μετά να κάνει ότι έκανε». Κάποια πράγματα όμως δεν μπορούμε να τα προγραμματίσουμε, ούτε τα ψάχνουμε διακαώς. Κάποια πράγματα συμβαίνουν.
Και η σχέση του γάμου; Η λογική ότι κάποιες φορές, κάποιοι γάμοι τελειώνουν; Αν κάποιοι άνθρωποι σταματούν να είναι ευτυχισμένοι με τον σύντροφό τους, θέλουν να προχωρήσουν τη ζωή τους και εκεί κάπου ένας άλλος ανθρώπους τους δίνει το κίνητρο, ή την δικαιολογία αν θέλετε, να πάρουν αποφάσεις;
Και η απατημένη σύζυγος; Ίσως και εκείνη να ήξερε πως η σχέση της δεν πάει άλλο. Ίσως ακόμα και να την βόλεψε που εκείνος έφυγε και αυτόματα όλη η ευθύνη της διάλυσης του γάμου πέφτει πάνω του (ή στην αντροχωρίστρα). Ίσως να την διευκόλυνε και να την ανακούφισε από το βάρος να χρειαστεί κάποια στιγμή να πάρει εκείνη αποφάσεις, να στερήσει από τα παιδιά της τον πατέρα τους.
Δεν δικαιολογώ, ούτε φυσικά και εκθειάζω το τρίτο πρόσωπο ή την εμπλοκή με έναν παντρεμένο. Σίγουρα δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες, βεβαίως και τα στερεότυπα υπάρχουν για συγκεκριμένους λόγους. Σκέφτομαι όμως πως όταν κρίνουμε, κατακρίνουμε και καταδικάζουμε συμπεριφορές, ξεχνάμε πως τα πράγματα μπορεί να είναι και αλλιώς, πως οι άνθρωποι μπορεί να έχουν «ελαφρυντικά». Ξεχνάμε πως κάποιοι γάμοι θα τελείωναν ή θα συνέχιζαν «τελειωμένοι», με ή χωρίς το τρίτο πρόσωπο. Και κυρίως, πως κάποιες τέτοιες σχέσεις, «λάθος» σχέσεις, καταλήγουν πολύ πιο ουσιαστικές από τις άλλες, τις «σωστές»!http://www.askitis.gr
