Ο Μαραθιάς που ανήκει στη ΔΕ Αργυράδων βρίσκεται στη νοτιοδυτική ακτή της Κέρκυρας,
περίπου 33 χιλιόμετρα από την πόλη της Κέρκυρας. Στο κέντρο από το στενότερο σημείο στα νότια του νησιού της Κέρκυρας με πληθυσμό 331 κατοίκους, έκταση 12.077 τμ και σε υψόμετρο 80μ. Τα τελευταία χρόνια με την «ανάπτυξη» του τουρισμού έγινε γνωστός από τη μαγική του παραλία με την «χρυσή» άμμο και τα κρυστάλλινα νερά και την εξέλιξή του σε τουριστικό θέρετρο ιδανικό για οικογενειακές διακοπές, τόπος απόδρασης από την καθημερινότητα και το άγχος.
Ιστορία – πληθυσμιακά στοιχεία
Είναι ιστορικό χωριό, που βρισκόταν χτισμένο στη κορυφή ενός κατάφυτου λόφου από ελαιόδεντρα, για να προφυλάσσονται οι κάτοικοι από τη μάστιγα των πειρατικών επιδρομών. Το 1725 «φούστα μπαρμπέρικη» άρπαξε σκλάβο τον Γιάννη Γούναρη του Κόντου, τον άντρα της Μιλούλας Νικομάνη του Νικολούτζου, από χωριό Μαραθιά, την ώρα που «έκοπτε ψαθί» στον Άγιο Γεώργιο «εις τα άγρια πέλαγα». Τότε που άρπαξαν πολλούς σκλάβους από τις Αργυράδες και άλλα χωριά της Νότιας Κέρκυρας.
Ιστορικό γεγονός που σημάδεψε την ευρύτερη περιοχή, η πανώλη (πανούκλα), το «θανατικό», το «κολλητικόν Πάθος» των 200 ημερών, που πρωτοεκδηλώθηκε στον Μαραθιά τοις 30 Νοεμβρίου 1815 και μέχρι το 1816 εξαπλώθηκε στα γύρω χωριά και μόλυνε συνολικά 1.013 ανθρώπους και έστειλε στον Άδη 415 ψυχές. Ο Μαραθιάς υπέστη ουσιαστικά ολοκληρωτική καταστροφή και ο πληθυσμός του σχεδόν εξολοθρεύτηκε. Η μολυσμένη περιοχή κυκλώθηκε από στρατιωτική δύναμη. Αμέσως ο διοκητής James Campbell διέταξε «να καύσωσι το αυτό Χωρίον», να πυρπολήσουν, δηλαδή, τον Μαραθιά. Από τότε έχει μείνει και φράση «στάχτη σαν το Μαραθιά».
Ταυτόχρονα πρόσταξε την απαγόρευση της επικοινωνίας των κατοίκων της μολυσμένης περιοχής με τις άλλες περιοχές του νησιού. Συγκρότησε οκταμελές στρατοδικείο στο δρόμο προς την πόλη, ώστε να εκδικάζει επί τόπου παραβάσεις σχετικές με το λοιμό. Λίγες μέρες αργότερα αποφασίστηκε η ίδρυση δύο λοιμοκαθαρτηρίων στο μοναστήρι της Αγίας Τριάδας Αργυράδων και στο χωριό Χλωμός. Στη συνέχεια έκλεισε τους ναούς και τους κοινόχρηστους χώρους. Η ταφή των νεκρών γινόταν σε ομαδικούς τάφους, μερικοί από τους οποίους σώζονται μέχρι σήμερα και φέρουν στερεότυπα τη μακάβρια επιγραφή: «Τάφος πανουκλιασμένων. Απέχεσθε».
Οι εναπομείναντες κάτοικοι κατέφυγαν πιο χαμηλά και στη θέση του παλιού χωριού βρίσκονται ερείπια σπιτιών, το νεκροταφείο και η μικρή εκκλησία της Παναγίας της Λαμποβίτισσας που για χάρη της γίνεται κάθε χρονιά και το τελευταίο πανηγύρι της Κέρκυρας στην μικρή πλατεία του χωριού στις 8 Σεπτεμβρίου.
Στην απογραφή του 1864 απογράφονται 54 κάτοικοι, 29 άρρενες και 25 θήλεις. Το 1866, ο Μαραθιάς, εντάσσεται στον Δήμο Κορισσίων που ιδρύεται σύμφωνα με το Β. Δ. της 8-5-1866 ( ΦΕΚ 9/28-1-1866) με έδρα τις Αργυράδες (1917 κατοίκους) με τους παρακάτω οικισμούς: Αργυράδες, Βασιλάτικα, Κολοκύθι, Κουσπάδες, Κορακάδες, Νεοχωράκι, Νότος, Μαραθιάς, Ρουμανάδες, Περιβόλι, Βιταλάδες, Χλωμός, Άγιος Δημήτριος, Άνω και Κάτω Σπήλιο.
Το 1869 καταργείται ο Δήμος Κορισσίων και οι οικισμοί του εντάσσονται στον Δήμο Λευκιμμαίων που είχε ιδρυθεί με το Β.Δ. 20-12-1869, (ΦΕΚ 55/23-12-1869) με πληθυσμό 4.969 κατοίκους και έδρα την «κώμην Περιβόλιον» (1869) και αργότερα στη δημαρχία Κων/νου Ζερβού – Ζυμάρη τους Αγίους Θεοδώρους της Λευκίμμης. Μέχρι το 1907 ο πληθυσμός αυξάνεται , αφού καταγράφονται 86 κάτοικοι, εκ των οποίων 39 άρρενες και 47 θήλεις. Το 1912 με τις διοικητικές αλλαγές της κυβέρνησης Ε. Βενιζέλου ιδρύθηκε η κοινότητα Αργυράδων (με τους οικισμούς Αργυράδες,Κολοκύθι Νότος, Μαραθιάς και Ρουμανάδες) και Βασιλατίκων στην οποία εντάσσεται το Νεοχωράκι μαζί με τους συνοικισμούς Ρουμανάδες, Κορακάδες, Κουσπάδες και Βασιλάτικα. Το 1929 το Νεοχωράκι αποσπάσθηκε από την κοινότητα Βασιλατίκων και προσαρτήθηκε στην κοινότητα Αργυράδων.
Σύμφωνα με την απογραφή του 1940 ο πληθυσμός ανέρχεται σε 230 άτομα, σχεδόν έχει διπλασιαστεί μέσα σε λίγα χρόνια. Το 1941 την περίοδο της κατοχής επανιδρύεται ο Δήμος Κορισσίων με έδρα τις Αργυράδες για να καταργηθεί με την απελευθέρωση το 1944. Μετά τον πόλεμο η αύξηση του πληθυσμού είναι αισθητή, αφού το 1951 απογράφονται 237 κάτοικοι, το 1981 319. Το 1997 εντάσσεται στο Δήμο Κορισσίων με την επανίδρυσή του με τον νόμο «Καποδίστρια» (ν. 2539) και το 2010 με τον «Καλλικράτη» (ν. 3852) στο Δήμο Κερκυραίων.
