Η συζήτηση με τα παιδιά
προσχολικής ηλικίας για τον θάνατο και το πένθος προβληματίζει γονείς και εκπαιδευτικούς.
Κάποιοι θεωρούν το θέμα ταμπού και ακόμη και όταν συμβεί μία απώλεια αποφεύγουν τη συζήτηση με το παιδί.
Τι πρέπει πουν αλλά και τι πρέπει να αποφεύγουν γονείς και εκπαιδευτικοί:
– Οι εξηγήσεις πρέπει να είναι απλές και σύντομες, όπως π.χ., όταν πεθάνει ο σκύλος δε γαβγίζει, δεν τρώει, δεν πονά και δεν αναπνέει.
– Οι επαναλήψεις και η γενίκευση γιατί τα παιδιά χρειάζονται χρόνο, για να καταλάβουν και να γενικεύσουν την αντίληψή τους και πιθανόν να μας ρωτήσουν πολλές φορές το ίδιο.
– Να μην λέμε θα κάποιον που πέθανε ότι «κοιμήθηκε» γιατί τα παιδιά συγχύζονται, όταν χρησιμοποιούμε τέτοιες λέξεις αφού το γεγονός ότι η γιαγιά δεν ξυπνά πλέον θα τον κάνει να φοβάται να πάει να κοιμηθεί.
– Να μην γενικεύουμε το «πέθανε, επειδή αρρώστησε». Άλλο η βαριά και θανατηφόρα ασθένεια από τις καθημερινές αρρώστιες, αλλιώς κάθε φορά που κάποιος κρυολογεί το παιδί μπορεί να ανησυχεί ότι θα πεθάνει.
– Να μην λέμε «τον πήρε ο Θεός», γιατί μπορεί η θρησκεία να είναι κύριο μέτρο ανακούφισης στο θέμα του θανάτου για τους ενήλικες αλλά όχι απαραίτητα για τα μικρά παιδιά.
