Κάποια παιδιά μεγαλώνοντας
παραμένουν προσκολλημένα στο αγαπημένο τους αντικείμενο, το οποίο αρνούνται να αποχωριστούν. Τι είναι συνήθως αυτό και πώς εξηγείται η συγκεκριμένη εξάρτηση;
Τα πιο συνηθισμένα αντικείμενα με τα οποία παρουσιάζονται φαινόμενα προσκόλλησης είναι τα λούτρινα, το μαξιλάρι και το κουβερτάκι.
Το παιδί νιώθει την ανάγκη να το έχει παντού μαζί του και να το αγκαλιάζει όταν θέλει να νιώσει ασφάλεια ή βιώνει αρνητικά συναισθήματα. Ουσιαστικά είναι σα να βρίσκει καταφύγιο.
Εκεί που σχεδόν ποτέ δεν το αποχωρίζεται είναι κατά τη διάρκεια του ύπνου, είτε στο δικό του κρεβάτι, είτε σε άλλο σπίτι. Στη δεύτερη μάλιστα περίπτωση το έχει μεγαλύτερη ανάγκη.
Να σημειώσουμε επίσης ότι στο παιδί αρέσει να δίνει δική του ονομασία στο αγαπημένο του αντικείμενο, με δεδομένο το έντονο συναισθηματικό δέσιμο που έχει μαζί του.
Είναι τέτοια η προσκόλληση που μη σας κάνει έκπληξη αν βάλει τα κλάματα όταν κληθεί να το αποχωριστεί, λόγου χάρη, επειδή πρέπει να πλυθεί.
Το να καταφέρει το παιδί να αποχωριστεί το εν λόγω αντικείμενο σημαίνει ότι ουσιαστικά κάνει ένα αποφασιστικό βήμα προς την ανεξαρτητοποίηση. Και το αντίστροφο βεβαίως!
Μην κάνετε το λάθος να το πιέσετε να το αποχωριστεί απότομα ή οριστικά επειδή μεγάλωσε. Προσπαθήστε να γίνει σταδιακά για να μη στιγματιστεί και να μην του βγει αντίδραση.
Πηγή: mother.gr
