Συγκλονίζουν ακόμη και σήμερα,
σαράντα δύο χρόνια μετά την εισβολή, οι μαρτυρίες γυναικών, οι οποίες έπεσαν θύματα της θηριωδίας των τούρκων εισβολέων. Δεκάδες γυναίκες, κυρίως έφηβες, κακοποιήθηκαν και βιάστηκαν από τους τούρκους εισβολείς. Οι περισσότερες δεν αποκάλυψαν ούτε στα στενά συγγενικά τους πρόσωπα τη φρίκη που βίωσαν στα χέρια των τούρκων.
Κλείνουν το στόμα των βιασθεισών γυναικών του ’74 με ένα επίδομα και »το όλο θέμα μπορεί να θεωρείται λήξαν»…To κράτος που ήταν όλα αυτά τα χρόνια;
Για πρώτη φορά μετά το ’74, η επί 41 συνεχή έτη απούσα Πολιτεία, αδιαφορώντας παντελώς για το διαρκές δράμα που περνούν ακόμη οι γυναίκες-θύματα βιασμών της εισβολής, αποφάσισε να προχωρήσει σε μια δήθεν οφειλόμενη αποκατάσταση του όλου ζητήματος, δίδοντας ως ελεημοσύνη, κάποια πενιχρή οικονομική βοήθεια προς τα πρόσωπα αυτά. (Πόσο μεγαλόψυχοι αυτοί οι πολιτικοί μας που είναι…). Έτσι, η αρμόδια Υπουργός Εργασίας, Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων, Ζέτα Αιμιλιανίδου, με δηλώσεις της στο ΚΥΠΕ, διαβεβαίωσε ότι όλες αυτές οι γυναίκες εάν αιτηθούν, θα τύχουν τώρα οικονομικής βοήθειας μέσα από μια διακριτική και άκρως εμπιστευτική διαδικασία, λόγω της… ευαισθησίας του θέματος.
“Η πολιτική μας είναι ότι αυτές οι γυναίκες καλύπτονται από το Νόμο των Παθόντων και θα βοηθηθούν και με το Νόμο, αλλά και με επιπρόσθετη βοήθεια. Σε καμιά περίπτωση δεν θα παραπεμφθούν σε οποιοδήποτε ιατροσυμβούλιο. Θα γίνεται με πάσα διακριτικότητα και ευαισθησία. Υπάρχει Επιτροπή που θα εξετάσει τα γεγονότα χωρίς τη φυσική τους παρουσία”, όπως δήλωσε χαρακτηριστικά, τονίζοντας πως “Το όλο θέμα μπορεί να θεωρείται λήξαν”(!) …Τόσο απλά;…
Έφηβες, οι περισσότερες κοπέλες τότε, για δεκαετίες η αδιάφορη Πολιτεία και η παρακμάζουσα μεταπολεμικά Κοινωνία, τις έκαναν να ντρέπονται για μια ντροπή που δεν ήταν κατά βάση ποτέ δική τους. Στις περισσότερες περιπτώσεις δε, οι οικογένειες των θυμάτων στην προσπάθειά τους να βρουν από μόνοι τους τρόπο να κρύψουν αυτήν την εσφαλμένη “ντροπή” και το λεγόμενο “στίγμα” και να αποκαταστήσουν την απολεσθείσα τιμή τους, τις φυγάδευαν στο εξωτερικό ή τις πάντρευαν με συνοπτικές διαδικασίες… Τα ζητήματα τιμής και ήθους χαρακτήριζαν άλλωστε ανέκαθεν την ελληνική παραδοσιακή οικογένεια από αρχαιοτάτων χρόνων. Κάτι που πολλοί παρερμηνεύουν μέχρι και σήμερα, κατά το δοκούν, αφού ο θεσμός της οικογενείας (που επιχειρούν να καταλύσουν) έμεινε επί της ουσίας απροστάτευτος για πολλά χρόνια.
Η Πολιτεία δυστυχώς άργησε πολύ στο να επιτελέσει το χρέος της…
Το χρήμα δε μπορεί να γιατρέψει την ψυχή
Θα σταθούμε όμως στις συγκλονιστικές μαρτυρίες των αθώων θυμάτων…
Με αφορμή το εγειρόμενο θέμα, το ΚΥΠΕ, εξασφάλισε μαρτυρίες από δύο γυναίκες που βιάστηκαν επανειλημμένα τότε, την Άννα από χωριό της επαρχίας Κερύνειας και την Μαρία από χωριό της επαρχίας Αμμοχώστου. Ήταν και οι δυο, δεκατεσσάρων χρόνων το `74, όταν κάποιοι τους άλλαξαν την οπτική και την προοπτική της ζωής και τους μαύρισαν για πάντα την ψυχή.
Ο πατέρας της Μαρίας, κτηνοτρόφος, δεν ήθελε να εγκαταλείψει τα ζώα του όταν ξέσπασε το κακό, κι έτσι έμεινε όλη η οικογένεια εγκλωβισμένη.
“Βγήκαμε στα περιβόλια, έξω από το χωριό. Ήμασταν εκεί κάπου εκατό άτομα, τέσσερις ημέρες κρυμμένοι. Η νύκτα γινόταν μέρα. Έριχναν φωτοβολίδες κι ήξεραν ότι ήμασταν κρυμμένοι. Ακούγαμε τα τανκς στο δρόμο που πηγαινοέρχονταν ασταμάτητα. Μας έριξαν φυλλάδια από ελικόπτερο, με την μισή Κύπρο ζωγραφισμένη άσπρη και την άλλη μισή κόκκινη και μας έλεγαν να παραδοθούμε, αλλιώς θα μας σκοτώσουν. Μπήκαμε στο χωριό με τα χέρια ψηλά. Βλέπαμε ανθρώπους σκοτωμένους στο δρόμο. Μας μάζεψαν στην αυλή του σχολείου. Μας τραβούσαν απ΄ εδώ και απ΄ εκεί. Ξεχώρισαν άνδρες από γυναίκες, μωρά, τους ηλικιωμένους άνω των εξήντα, τους έβαλαν σε αίθουσες σχολείου. Σε δύο φορτηγά φόρτωσαν αιχμαλώτους. Τον πατέρα μου τον πήραν αιχμάλωτο”.
«Έφευγε ο ένας κι ερχόταν άλλος κι εγώ να αιμορραγώ»
“Εμένα, τη μητέρα μου και την αδελφή μου έξι χρόνων με άλλες γυναίκες μας πήραν στα τελευταία σπίτια του χωριού. Από την πρώτη νύκτα ήρθαν να μας μετρήσουν. Επιάσαν με εμένα κι άλλες κορούδες και μας πήραν μέσα στα χωράφια θεοσκότεινα. Με τραβούσε η μάνα μου αλλά την κτυπούσαν με το κοντάκι. Με τράβηξαν με το ζόρι, έξω μακριά. Έφευγε ο ένας κι ερχόταν άλλος κι εγώ να αιμορραγώ, να παρακαλώ τον Θεό να με βοηθήσει, να φωνάζω, ένα μωρό δεκατεσσάρων χρόνων. Έκαναν το κέφι τους και μας έπαιρναν πίσω. Άκουγα τις γυναίκες που σκέφτονταν να αφήσουν το γκάζι της κουζίνας ανοικτό για να αυτοκτονήσουμε, να γλυτώσουμε από αυτό το μαρτύριο. Κάθε νύκτα τα ίδια πράγματα. Κρυβόμαστε στο πατάρι του σπιτιού, αλλά μας έβρισκαν και μας τραβούσαν από τα μαλλιά. Συνέχισε αυτή η φρίκη μέχρι δύο-τρεις μήνες”.
Για πρώτη φορά μετά το ’74, η επί 41 συνεχή έτη απούσα Πολιτεία, αδιαφορώντας παντελώς για το διαρκές δράμα που περνούν ακόμη οι γυναίκες-θύματα βιασμών της εισβολής, αποφάσισε να προχωρήσει σε μια δήθεν οφειλόμενη αποκατάσταση του όλου ζητήματος, δίδοντας ως ελεημοσύνη, κάποια πενιχρή οικονομική βοήθεια προς τα πρόσωπα αυτά. (Πόσο μεγαλόψυχοι αυτοί οι πολιτικοί μας που είναι…). Έτσι, η αρμόδια Υπουργός Εργασίας, Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων, Ζέτα Αιμιλιανίδου, με δηλώσεις της στο ΚΥΠΕ, διαβεβαίωσε ότι όλες αυτές οι γυναίκες εάν αιτηθούν, θα τύχουν τώρα οικονομικής βοήθειας μέσα από μια διακριτική και άκρως εμπιστευτική διαδικασία, λόγω της… ευαισθησίας του θέματος.
“Η πολιτική μας είναι ότι αυτές οι γυναίκες καλύπτονται από το Νόμο των Παθόντων και θα βοηθηθούν και με το Νόμο, αλλά και με επιπρόσθετη βοήθεια. Σε καμιά περίπτωση δεν θα παραπεμφθούν σε οποιοδήποτε ιατροσυμβούλιο. Θα γίνεται με πάσα διακριτικότητα και ευαισθησία. Υπάρχει Επιτροπή που θα εξετάσει τα γεγονότα χωρίς τη φυσική τους παρουσία”, όπως δήλωσε χαρακτηριστικά, τονίζοντας πως “Το όλο θέμα μπορεί να θεωρείται λήξαν”(!) …Τόσο απλά;…
Έφηβες, οι περισσότερες κοπέλες τότε, για δεκαετίες η αδιάφορη Πολιτεία και η παρακμάζουσα μεταπολεμικά Κοινωνία, τις έκαναν να ντρέπονται για μια ντροπή που δεν ήταν κατά βάση ποτέ δική τους. Στις περισσότερες περιπτώσεις δε, οι οικογένειες των θυμάτων στην προσπάθειά τους να βρουν από μόνοι τους τρόπο να κρύψουν αυτήν την εσφαλμένη “ντροπή” και το λεγόμενο “στίγμα” και να αποκαταστήσουν την απολεσθείσα τιμή τους, τις φυγάδευαν στο εξωτερικό ή τις πάντρευαν με συνοπτικές διαδικασίες… Τα ζητήματα τιμής και ήθους χαρακτήριζαν άλλωστε ανέκαθεν την ελληνική παραδοσιακή οικογένεια από αρχαιοτάτων χρόνων. Κάτι που πολλοί παρερμηνεύουν μέχρι και σήμερα, κατά το δοκούν, αφού ο θεσμός της οικογενείας (που επιχειρούν να καταλύσουν) έμεινε επί της ουσίας απροστάτευτος για πολλά χρόνια.
Η Πολιτεία δυστυχώς άργησε πολύ στο να επιτελέσει το χρέος της…
Το χρήμα δε μπορεί να γιατρέψει την ψυχή
Θα σταθούμε όμως στις συγκλονιστικές μαρτυρίες των αθώων θυμάτων…
Με αφορμή το εγειρόμενο θέμα, το ΚΥΠΕ, εξασφάλισε μαρτυρίες από δύο γυναίκες που βιάστηκαν επανειλημμένα τότε, την Άννα από χωριό της επαρχίας Κερύνειας και την Μαρία από χωριό της επαρχίας Αμμοχώστου. Ήταν και οι δυο, δεκατεσσάρων χρόνων το `74, όταν κάποιοι τους άλλαξαν την οπτική και την προοπτική της ζωής και τους μαύρισαν για πάντα την ψυχή.
Ο πατέρας της Μαρίας, κτηνοτρόφος, δεν ήθελε να εγκαταλείψει τα ζώα του όταν ξέσπασε το κακό, κι έτσι έμεινε όλη η οικογένεια εγκλωβισμένη.
“Βγήκαμε στα περιβόλια, έξω από το χωριό. Ήμασταν εκεί κάπου εκατό άτομα, τέσσερις ημέρες κρυμμένοι. Η νύκτα γινόταν μέρα. Έριχναν φωτοβολίδες κι ήξεραν ότι ήμασταν κρυμμένοι. Ακούγαμε τα τανκς στο δρόμο που πηγαινοέρχονταν ασταμάτητα. Μας έριξαν φυλλάδια από ελικόπτερο, με την μισή Κύπρο ζωγραφισμένη άσπρη και την άλλη μισή κόκκινη και μας έλεγαν να παραδοθούμε, αλλιώς θα μας σκοτώσουν. Μπήκαμε στο χωριό με τα χέρια ψηλά. Βλέπαμε ανθρώπους σκοτωμένους στο δρόμο. Μας μάζεψαν στην αυλή του σχολείου. Μας τραβούσαν απ΄ εδώ και απ΄ εκεί. Ξεχώρισαν άνδρες από γυναίκες, μωρά, τους ηλικιωμένους άνω των εξήντα, τους έβαλαν σε αίθουσες σχολείου. Σε δύο φορτηγά φόρτωσαν αιχμαλώτους. Τον πατέρα μου τον πήραν αιχμάλωτο”.
«Έφευγε ο ένας κι ερχόταν άλλος κι εγώ να αιμορραγώ»
“Εμένα, τη μητέρα μου και την αδελφή μου έξι χρόνων με άλλες γυναίκες μας πήραν στα τελευταία σπίτια του χωριού. Από την πρώτη νύκτα ήρθαν να μας μετρήσουν. Επιάσαν με εμένα κι άλλες κορούδες και μας πήραν μέσα στα χωράφια θεοσκότεινα. Με τραβούσε η μάνα μου αλλά την κτυπούσαν με το κοντάκι. Με τράβηξαν με το ζόρι, έξω μακριά. Έφευγε ο ένας κι ερχόταν άλλος κι εγώ να αιμορραγώ, να παρακαλώ τον Θεό να με βοηθήσει, να φωνάζω, ένα μωρό δεκατεσσάρων χρόνων. Έκαναν το κέφι τους και μας έπαιρναν πίσω. Άκουγα τις γυναίκες που σκέφτονταν να αφήσουν το γκάζι της κουζίνας ανοικτό για να αυτοκτονήσουμε, να γλυτώσουμε από αυτό το μαρτύριο. Κάθε νύκτα τα ίδια πράγματα. Κρυβόμαστε στο πατάρι του σπιτιού, αλλά μας έβρισκαν και μας τραβούσαν από τα μαλλιά. Συνέχισε αυτή η φρίκη μέχρι δύο-τρεις μήνες”.
Η Μαρία σήμερα, είναι διαζευγμένη με τρία παιδιά, άρρωστη και με σοβαρά οικονομικά προβλήματα. Σε κανένα δεν έχει πει ποτέ το τι πέρασε, ούτε ακόμη και στον ίδιο της τον πατέρα που πέθανε πέρσι χωρίς να γνωρίζει οτιδήποτε.
«Στιγματιστήκαμε»
“Ξεκίνησε η ζωή μου λάθος χωρίς να φταίω. Όταν άκουσα ότι θα έβαζαν το θέμα στη Βουλή, είπα έστω κι αργά να μας δουν ως ανθρώπους, εμείς στιγματιστήκαμε. Έπρεπε από χρόνια να μας δει το κράτος, όχι τώρα. Μια ζωή είμαι διαλυμένη, δεν εργάζομαι τώρα. Από τα δεκατέσσερα μου υποφέρω. Να πιάνεις με βάρβαρο τρόπο μια κορούδα, να την παίρνεις στα χωράφια, να έρχεται ο ένας και ο άλλος, να γελούν μεταξύ τους και να τους βλέπεις, να φωνάζεις, να σε καίνε με τα τσιγάρα. Τα χέρια μου είναι σημαδεμένα από τα τσιγάρα τους που τα έσβηναν πάνω μου”.
«Στιγματιστήκαμε»
“Ξεκίνησε η ζωή μου λάθος χωρίς να φταίω. Όταν άκουσα ότι θα έβαζαν το θέμα στη Βουλή, είπα έστω κι αργά να μας δουν ως ανθρώπους, εμείς στιγματιστήκαμε. Έπρεπε από χρόνια να μας δει το κράτος, όχι τώρα. Μια ζωή είμαι διαλυμένη, δεν εργάζομαι τώρα. Από τα δεκατέσσερα μου υποφέρω. Να πιάνεις με βάρβαρο τρόπο μια κορούδα, να την παίρνεις στα χωράφια, να έρχεται ο ένας και ο άλλος, να γελούν μεταξύ τους και να τους βλέπεις, να φωνάζεις, να σε καίνε με τα τσιγάρα. Τα χέρια μου είναι σημαδεμένα από τα τσιγάρα τους που τα έσβηναν πάνω μου”.
Παρόμοια και η ιστορία της Άννας. Ακόμα έχει το σημάδι στο στήθος από την ξιφολόγχη των τούρκων. Μόνο που αυτή έφυγε στο εξωτερικό για να συνεχίσει την ζωή της…
«Ακόμη… φοβάμαι»
“Μας βάλανε σε αίθουσα του σχολείου στη Βώνη, μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια. Εκεί έμπαιναν όποτε ήθελαν, διάλεγαν και μας πήγαιναν για να ικανοποιήσουν τις σεξουαλικές τους επιθυμίες. Δεν έβγαινα να πάρω συσσίτιο. Φορούσα συνέχεια τα ρούχα της γιαγιάς για να φαίνομαι γριά αλλά έβλεπαν το πρόσωπο. Έβγαινα έξω μόνο όταν πήγαινα τουαλέτα. Ήμουν συνέχεια τυλιγμένη με ένα πάπλωμα και καθόντουσαν όλα τα πιτσιρίκια από πάνω μου για να μην με τραβάνε συνέχεια και να με βιάζουν οι τούρκοι. Αυτό κράτησε τρεις μήνες, πριν έρθει ο Ερυθρός Σταυρός, στον οποίον πήγε ένας άνδρας που δραπέτευσε και τους ενημέρωσε ότι ήμασταν εγκλωβισμένοι. Ο Ερυθρός Σταυρός μαζί με άλλα πράγματα, μας έστελνε τότε και χάπια σε περίπτωση εγκυμοσύνης… Ένιωθα φόβο, μεγάλο φόβο, όπως και τώρα ακόμη… φοβάμαι.
«Ακόμη… φοβάμαι»
“Μας βάλανε σε αίθουσα του σχολείου στη Βώνη, μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια. Εκεί έμπαιναν όποτε ήθελαν, διάλεγαν και μας πήγαιναν για να ικανοποιήσουν τις σεξουαλικές τους επιθυμίες. Δεν έβγαινα να πάρω συσσίτιο. Φορούσα συνέχεια τα ρούχα της γιαγιάς για να φαίνομαι γριά αλλά έβλεπαν το πρόσωπο. Έβγαινα έξω μόνο όταν πήγαινα τουαλέτα. Ήμουν συνέχεια τυλιγμένη με ένα πάπλωμα και καθόντουσαν όλα τα πιτσιρίκια από πάνω μου για να μην με τραβάνε συνέχεια και να με βιάζουν οι τούρκοι. Αυτό κράτησε τρεις μήνες, πριν έρθει ο Ερυθρός Σταυρός, στον οποίον πήγε ένας άνδρας που δραπέτευσε και τους ενημέρωσε ότι ήμασταν εγκλωβισμένοι. Ο Ερυθρός Σταυρός μαζί με άλλα πράγματα, μας έστελνε τότε και χάπια σε περίπτωση εγκυμοσύνης… Ένιωθα φόβο, μεγάλο φόβο, όπως και τώρα ακόμη… φοβάμαι.
Όταν θυμάμαι τι γινόταν με τους συγγενείς, νιώθω θυμό. Έλεγαν της μάνας μου – “να την πάρεις και να φύγεις από τη χώρα, γιατί έτσι που είναι τώρα δεν την θέλει κανένας”. Ήμουν η ντροπή της οικογένειας μετά το βιασμό. Κι έτσι μας έχουνε κάνει κι έτσι έχουμε παραμείνει – ντροπή της οικογένειας. Και τώρα που μας έστειλαν μια επιστολή να προσκομίσουμε ιατρικά πιστοποιητικά για το βιασμό μας, αυτό μας εξευτελίζει και πάλι από την αρχή. Το ότι έφυγα από την Κύπρο, μου έκανε καλό. Δεν έβλεπα αυτούς που με είχαν ως στίγμα της οικογένειας, δεν έβλεπα κανένα από τους χωριανούς που νόμιζα ότι όλοι ξέρανε για μένα. Παντρεύτηκα, έχω δύο παιδιά και δύο εγγόνια. Είμαι 55 χρόνων και το βιασμό δεν τον έχω ξεχάσει ποτέ μου…”.
Οι πατριδοκάπηλοι του ΑΚΕΛ πανταχού παρόντες
Φυσικά, ως συνήθως, δε γινόταν να μην έχει λόγο και άποψη και το εθνομηδενιστικό κομμουνιστικό κόμμα, που ξαφνικά ανακάλυψε τη σοβαρότητα του θέματος και έσπευσε να μεριμνήσει επ’ αυτού. Έτσι, η πρόεδρος της Επιτροπής Προσφύγων-Εγκλωβισμένων-Αγνοουμένων-Παθόντων της Βουλής των Αντιπροσώπων, Σκεύη Κουκουμά (του ΑΚΕΛ και της ΠΟΓΟ επίσης) που ισχυρίζεται ότι ανακίνησε το όλο θέμα, δήλωσε τα μάλα θλίβουσα, πως όταν επικοινώνησαν μαζί της γυναίκες-θύματα βιασμών του 1974, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι μια πληγή 40 χρόνων θα μπορούσε να είναι ακόμα τόσο οδυνηρή… Και τι είναι οι πληγές της ψυχής για να κλείνουν τόσο εύκολα κα Κουκουμά; Τίποτα εσωκομματικές διαφορές; (Η αναλγησία σε όλο της το μεγαλείο).
Το θέμα υπήρχε πάντα εκεί. Αμετακίνητο, άθικτο και μιασμένο κοινωνικά. Ανέμενε καρτερικά κάποιοι να νοιαστούν, να δείξουν το ανθρώπινό τους πρόσωπο. Να μεριμνήσουν και να θέσουν στη δικαιοσύνη το ύψιστο αυτό έγκλημα, ώστε να τιμωρηθούν οι ένοχοι. Μάταια όμως. Φωνή βοώντος εν τη ερήμω… Σαράντα ένα χρόνια μετά και ξάφνου μια από τις πιο κακοφορμισμένες πληγές της σύγχρονης κυπριακής τραγωδίας, επιχειρείται να κλείσει κακήν-κακώς με μία επιφανειακή επούλωση, έτσι, για τα μάτια του κόσμου. Είναι αυτό στ’ αλήθεια δικαίωση για μια ρημαγμένη ψυχή; Μια χούφτα λεφτά για να σιωπήσει και να βυθιστεί για πάντα στη λήθη; Η πραγματική πληγή δεν πρόκειται ποτέ να επουλωθεί, γιατί παραμένει αιμάσσουσα, βαθιά στην ψυχή αυτών των κοριτσιών τότε, γυναικών σήμερα.
Μέχρι πρότινος – αν και οι περισσότερες με ψυχολογικά τραύματα – αυτές οι γυναίκες δεν έτυχαν ποτέ κάποιας βοήθειας ψυχολογικής, ιατρικής ή οικονομικής από το κράτος. Καλά θα κάνουν λοιπόν οι δήθεν πονόψυχες φεμινίστριες που όλα αυτά τα χρόνια καρπώνονταν τους παχυλούς μισθούς σε καίρια πόστα μέσα στην ολοκληρωτική απραξία και αχρηστοσύνη τους, να σιωπήσουν!
Να επισημάνουμε επίσης πως η αριστερίζουσα κ. Κουκουμά, όταν ανακίνησε όπως λέει το θέμα περί βιασμών του ’74, δεν κόπτονταν κατ’ ακρίβεια δήθεν μόνο για τις Ελληνίδες που βιάσθηκαν από τους τούρκους, αλλά και για τις υποτιθέμενα βιασθείσες τουρκάλες των κατεχομένων από Έλληνες στρατιώτες και δη ΕΟΚΑβητατζήδες. Στην προσπάθειά της λοιπόν αυτήν και του κόμματός της, να ρίξουν λάσπη σε ανύπαρκτους Έλληνες εθνικιστές βιαστές, εξίσωσαν το θύμα με το θύτη, την εισβολή του ΄74 με τις διακοινοτικές συγκρούσεις του ΄63, δείχνοντας για πολλοστή φορά ποιος ο βρώμικος ρόλος του ΑΚΕΛ στην Κύπρο. Να λείπουν λοιπόν οι θεατρινισμοί περί συμπόνοιας και λύπησης. Οι Ελληνίδες της Κύπρου βασανίστηκαν, βιάσθηκαν κτηνωδώς και πολλές εξ αυτών δολοφονήθηκαν επιτόπου και υπάρχουν αμέτρητες αδιάψευστες μαρτυρίες γι’ αυτό. Τα δήθεν περιστατικά βιασμών που αναφέρθηκαν από κάποιες εντεταλμένες τουρκάλες δημοσιογράφους των κατεχομένων, σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να θεωρηθούν επιλήψιμα. Τουναντίον, έφεραν στην επιφάνεια τα πιο φρικαλέα εγκλήματα που οι ίδιοι οι τούρκοι έπραξαν εις βάρος των δικών μας γυναικών! Οι μαρτυρίες που θα σας παραθέσουμε τις επόμενες ημέρες θα σας συνταράξουν συθέμελα..
Οι πατριδοκάπηλοι του ΑΚΕΛ πανταχού παρόντες
Φυσικά, ως συνήθως, δε γινόταν να μην έχει λόγο και άποψη και το εθνομηδενιστικό κομμουνιστικό κόμμα, που ξαφνικά ανακάλυψε τη σοβαρότητα του θέματος και έσπευσε να μεριμνήσει επ’ αυτού. Έτσι, η πρόεδρος της Επιτροπής Προσφύγων-Εγκλωβισμένων-Αγνοουμένων-Παθόντων της Βουλής των Αντιπροσώπων, Σκεύη Κουκουμά (του ΑΚΕΛ και της ΠΟΓΟ επίσης) που ισχυρίζεται ότι ανακίνησε το όλο θέμα, δήλωσε τα μάλα θλίβουσα, πως όταν επικοινώνησαν μαζί της γυναίκες-θύματα βιασμών του 1974, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι μια πληγή 40 χρόνων θα μπορούσε να είναι ακόμα τόσο οδυνηρή… Και τι είναι οι πληγές της ψυχής για να κλείνουν τόσο εύκολα κα Κουκουμά; Τίποτα εσωκομματικές διαφορές; (Η αναλγησία σε όλο της το μεγαλείο).
Το θέμα υπήρχε πάντα εκεί. Αμετακίνητο, άθικτο και μιασμένο κοινωνικά. Ανέμενε καρτερικά κάποιοι να νοιαστούν, να δείξουν το ανθρώπινό τους πρόσωπο. Να μεριμνήσουν και να θέσουν στη δικαιοσύνη το ύψιστο αυτό έγκλημα, ώστε να τιμωρηθούν οι ένοχοι. Μάταια όμως. Φωνή βοώντος εν τη ερήμω… Σαράντα ένα χρόνια μετά και ξάφνου μια από τις πιο κακοφορμισμένες πληγές της σύγχρονης κυπριακής τραγωδίας, επιχειρείται να κλείσει κακήν-κακώς με μία επιφανειακή επούλωση, έτσι, για τα μάτια του κόσμου. Είναι αυτό στ’ αλήθεια δικαίωση για μια ρημαγμένη ψυχή; Μια χούφτα λεφτά για να σιωπήσει και να βυθιστεί για πάντα στη λήθη; Η πραγματική πληγή δεν πρόκειται ποτέ να επουλωθεί, γιατί παραμένει αιμάσσουσα, βαθιά στην ψυχή αυτών των κοριτσιών τότε, γυναικών σήμερα.
Μέχρι πρότινος – αν και οι περισσότερες με ψυχολογικά τραύματα – αυτές οι γυναίκες δεν έτυχαν ποτέ κάποιας βοήθειας ψυχολογικής, ιατρικής ή οικονομικής από το κράτος. Καλά θα κάνουν λοιπόν οι δήθεν πονόψυχες φεμινίστριες που όλα αυτά τα χρόνια καρπώνονταν τους παχυλούς μισθούς σε καίρια πόστα μέσα στην ολοκληρωτική απραξία και αχρηστοσύνη τους, να σιωπήσουν!
Να επισημάνουμε επίσης πως η αριστερίζουσα κ. Κουκουμά, όταν ανακίνησε όπως λέει το θέμα περί βιασμών του ’74, δεν κόπτονταν κατ’ ακρίβεια δήθεν μόνο για τις Ελληνίδες που βιάσθηκαν από τους τούρκους, αλλά και για τις υποτιθέμενα βιασθείσες τουρκάλες των κατεχομένων από Έλληνες στρατιώτες και δη ΕΟΚΑβητατζήδες. Στην προσπάθειά της λοιπόν αυτήν και του κόμματός της, να ρίξουν λάσπη σε ανύπαρκτους Έλληνες εθνικιστές βιαστές, εξίσωσαν το θύμα με το θύτη, την εισβολή του ΄74 με τις διακοινοτικές συγκρούσεις του ΄63, δείχνοντας για πολλοστή φορά ποιος ο βρώμικος ρόλος του ΑΚΕΛ στην Κύπρο. Να λείπουν λοιπόν οι θεατρινισμοί περί συμπόνοιας και λύπησης. Οι Ελληνίδες της Κύπρου βασανίστηκαν, βιάσθηκαν κτηνωδώς και πολλές εξ αυτών δολοφονήθηκαν επιτόπου και υπάρχουν αμέτρητες αδιάψευστες μαρτυρίες γι’ αυτό. Τα δήθεν περιστατικά βιασμών που αναφέρθηκαν από κάποιες εντεταλμένες τουρκάλες δημοσιογράφους των κατεχομένων, σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να θεωρηθούν επιλήψιμα. Τουναντίον, έφεραν στην επιφάνεια τα πιο φρικαλέα εγκλήματα που οι ίδιοι οι τούρκοι έπραξαν εις βάρος των δικών μας γυναικών! Οι μαρτυρίες που θα σας παραθέσουμε τις επόμενες ημέρες θα σας συνταράξουν συθέμελα..
