Μέχρι το τέλος του 1933 στο στρατόπεδο που βρίσκεται κοντά στο Μόναχο βρίσκονταν 800 κρατούμενοι, κυρίως κομμουνιστές και σοσιαλδημοκράτες.
Με το πέρασμα των χρόνων, ο αριθμός των κρατουμένων αυξανόταν σταθερά, καθώς κι άλλοι “ανεπιθύμητοι”, όπως ομοφυλόφιλοι, Μάρτυρες του Ιεχωβά, τσιγγάνοι, εγκληματίες και φυσικά Εβραίοι, στέλνονταν στο στρατόπεδο.
Παρότι το Νταχάου δεν ήταν στρατόπεδο εξόντωσης σαν το Άουσβιτς, οι κρατούμενοι ζούσαν κάτω από άθλιες συνθήκες και έρχονταν αντιμέτωποι καθημερινά με το θάνατο, καθώς θεωρούνταν αναλώσιμοι από το χιτλερικό καθεστώς.
Οι έγχρωμες φωτογραφίες που βλέπετε είναι τραβηγμένες από τον Hugo Jaeger ο οποίος υπήρξε προσωπικός φωτογράφος του Φύρερ.
Ο Hugo Jaeger, για να σώσει τη συλλογή του τοποθέτησε τις φωτογραφίες σε ένα μπουκάλι μπράντι το οποίο έκρυψε σε μία βαλίτσα. Όταν στη συνέχεια έπεσε επάνω σε ομάδα Αμερικανών στρατιωτών, στάθηκε τυχερός, καθώς, την προσοχή τους τράβηξε ένα μπουκάλι με κονιάκ και όχι το μπράντι.
Ο Jaeger έβγαλε τουλάχιστον 2.000 φωτογραφίες ταξιδεύοντας με τον Χίτλερ στα τέλη της δεκαετίας του ’30 και τις αρχές της δεκαετίας του ’40.
Ο φωτογράφος του Χίτλερ, προκειμένου να μη χάσει τη συλλογή του αποφάσισε να θάψει τις φωτογραφίες σε 12 γυάλινα βάζα έξω από το Μόναχο, όπου ανά τακτά χρονικά διαστήματα επέστρεφε για να ελέγξει την κατάστασή τους. Το 1955 τις ξέθαψε και τις φύλαξε σε τραπεζική θυρίδα, ενώ δέκα χρόνια αργότερα, τις πούλησε στο περιοδικό “Life”.
Το στρατόπεδο
Το στρατόπεδο ιδρύθηκε τον Μάρτιο του 1933 πάνω στα απομεινάρια ενός εργοστασίου πυρομαχικών του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ήταν το πρώτο από τα Στρατόπεδα συγκέντρωσης που δημιούργησαν οι Ναζί. Ο Χάινριχ Χίμλερ, ως αρχηγός της Αστυνομίας του Μονάχου, το περιέγραψε επίσημα ως “το πρώτο στρατόπεδο συγκέντρωσης για πολιτικούς κρατουμένους.
Στις αρχές του 1937 ξεκίνησαν εργασίες επέκτασης του στρατοπέδου. Τις εργασίες αυτές υποχρεώθηκαν να εκτελέσουν οι κρατούμενοι, ξεκινώντας από την κατεδάφιση των εγκαταστάσεων του παλαιού εργοστασίου. Χτίστηκαν ξύλινα καταλύματα και βοηθητικές εγκαταστάσεις, μεταξύ των οποίων και κρεματόριο.
Οι εργασίες αυτές εκτελέσθηκαν μέσα σε φρικτές για τους κρατούμενους συνθήκες και ολοκληρώθηκαν στα μέσα του 1938. Το στρατόπεδο δεν υπέστη σημαντικές κτιριακές αλλαγές μέχρι την απελευθέρωσή του από τις Συμμαχικές δυνάμεις το 1945. Το στρατόπεδο αποτελούνταν από 32 κτίρια για κρατούμενους, ένα από τα οποία προοριζόταν αποκλειστικά για τους ιερείς όλων των βαθμίδων, που αντιτίθονταν στο καθεστώς (υπολογίζεται ότι “φιλοξενήθηκαν” εκεί περίπου 3.000 ιερείς και θεολόγοι), και ένα ήταν δεσμευμένο για “ιατρικά πειράματα”.
Το στρατόπεδο έκλεισε στις 28 Απριλίου 1945. Οι Διοικητές του Βάις και Όττο πρόλαβαν να διαφύγουν. Οι κρατούμενοι δεν απελευθερώθηκαν αμέσως, γιατί υπήρχε φόβος διασποράς του τύφου, που είχε ξεσπάσει στο στρατόπεδο κατά τις τελευταίες ημέρες λειτουργίας του.
Το θέαμα που είδαν οι απελευθερωτές του ήταν από τα πλέον φρικτά που μπορεί να αντικρύσει άνθρωπος, όπως περιγράφουν ο Βίκτορ Μάουρερ, εκπρόσωπος του Ερυθρού Σταυρού, και οι Αμερικανοί αξιωματικοί και στρατιώτες που μπήκαν στο στρατόπεδο.
Σήμερα, το Στρατόπεδο του Νταχάου έχει μετατραπεί σε μνημείο από τη Γερμανική Κυβέρνηση.
Πηγή:Dailymail
