Θυμάμαι είχε πέσει στα χέρια μου ένα άρθρο του Στήβεν Χώκινγκ του διάσημου βρετανού ιδιοφυή αστροφυσικού και καθηγητή από το Κέιμπριτζ ο οποίος παρομοίασε το ορατό σύμπαν (σκεφτείτε ότι υπάρχει και το αόρατο) ως μια αστρική σκόνη από πλανήτες που αιωρούνται στο κενό όπως θα αιωρούνταν 17 τόνοι από άμμο. Κάθε ένας κόκκος άμμου είναι ένας πλανήτης. Μπορεί κανείς να φανταστεί πόσοι κόκκοι άμμου υπάρχουν σε 17 τόνους υλικού; Αν είναι δύσκολο να το συλλάβεις στην σκέψη την επόμενη φορά που θα βρεθείς σε μια παραλία προσπάθησε να μετρήσεις πόσους κόκκους άμμου κρατάς στη χούφτα σου που ζυγίζει μόλις μερικά γραμμάρια. Ένας τέτοιος κόκκος είναι και ο πλανήτης Γη.
Αυτός λοιπόν ο πλανήτης υπολογίζεται ότι έχει μια ηλικία γύρω στα 4,6 δισεκατομμύρια έτη την ίδια στιγμή που ο άνθρωπος εμφανίστηκε μόλις τα τελευταία 200 χιλιάδες χρόνια. Αν κανείς θέλει να προσδιορίσει την επι τοις εκατό παρουσία του ανθρώπου πάνω στην Γη θα βρει ότι έχει μια συμμετοχή μόλις 0,0043478%. Τόσο υπάρχουμε επάνω σε ένα κόκκο άμμου που αιωρείται στο κενό ανάμεσα σε 17 τόνους υλικού. Μέσα σ’ αυτό τον ελάχιστο χρόνο πρόλαβε να γραφτεί η ιστορία έτσι όπως τη ξέρεις.
Οι παγκόσμιοι πόλεμοι, ο διαφωτισμός, η οθωμανική αυτοκρατορία, η ρομαντική εποχή με τους πρίγκιπες και τους ιππότες του Μεσαίωνα, τα προϊστορικά χρόνια της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και η γέννηση του Χριστού. Αλλά και πριν από τη γέννηση Του ο άνθρωπος ήταν παρών και εξακολουθούσε να γράφει ιστορία. Από την αυτοκρατορία του Μέγα Αλέξανδρου και τα διδάγματα του Κομφούκιου ως τον χρυσό αιώνα του Περικλή που σημάδεψε την ανθρωπότητα. Ο αιώνας που χάρισε στην ανθρωπότητα την κριτική σκέψη, τον διάλογο, τη φιλοσοφία, την τέχνη, τη δημοκρατία. Αλήθεια, ποιος ξέρει πως θα γραφόταν η ιστορία αν μερικά χρόνια νωρίτερα ο Θεμιστοκλής με μερικές χιλιάδες Έλληνες δεν αντιμετώπιζαν και νικούσαν τον Ξέρξη με τον μεγαλύτερο σε αριθμό στρατό που είχε δει ποτέ η ανθρωπότητα ως τότε στην Ναυμαχία της Σαλαμίνας; Το ρολόι τότε έγραφε 480πχ. Όμως η ιστορία μας δεν σταματά εκεί αλλά πάει ακόμα πιο πίσω και συναντά τη Βαβυλώνα, την Ασσυρία και τον πρώτο πολιτισμό που βρέθηκε ποτέ σ’ αυτή τη Γη στην Αίγυπτο περίπου 2500 χρόνια πριν τη γέννηση του Χριστού. Αλλά και ακόμα πιο πίσω θα βρεις ανθρώπους να προσπαθούν να φτιάξουν εργαλεία, να ανακαλύπτουν τη φωτιά και να εξημερώνουν τα ζώα προς όφελος τους. Από τη νεολιθική εποχή μέχρι τον Νεάντερνταλ και τον πρώτο άνθρωπο(τουλάχιστον έτσι όπως τον ξέρουμε) που πάτησε σ’ αυτή τη Γη υπολογίζεται ότι πέρασαν 200 χιλιάδες χρόνια.
Αν όλα αυτά σου φαίνονται πολύ μακρινά και βαθιά μέσα στον χρόνο σκέψου ότι αποτελούν απλώς ένα απειροελάχιστο στίγμα στη μέση του πουθενά. Μια υποδιαστολή στο μηδέν με αρκετά δεκαδικά ψηφία στη σειρά που συνέβησαν πάνω σε ένα κόκκο ανάμεσα σε 17 τόνους άμμου. Θυμήσου ότι εσύ έχεις μόνο μερικά χρόνια ακόμα. Δέκα, είκοσι, τριάντα, σαράντα ίσως και πενήντα χρόνια ακόμα.
Θες να ξεκινήσεις δίαιτα και λες από Δευτέρα. Θες να ανέβεις σε εκείνο το ποδήλατο στην παραλιακή αλλά όλο το αφήνεις για αργότερα. Θες να φορέσεις το μαγιό σου και να βγεις στην παραλία αλλά διστάζεις. Θες να πεις πως αισθάνεσαι αλλά ντρέπεσαι. Σου τη βιδώνει η άθλια εργασία σου αλλά δεν τολμάς ούτε καν να σκεφτείς την εναλλακτική.
Δηλητηριάζεις το σώμα σου με κάθε λογής εθισμό. Δεν είναι μόνο το τσιγάρο, το αλκοόλ, τα ναρκωτικά ή το πολύ φαγητό. Είναι όλη αυτή η υποκουλτούρα μέσα στην οποία υπάρχεις και προσπαθείς σε κάθε σου πράξη να τη δικαιώσεις. Να κυνηγάς μανιωδώς το χρήμα και να το έχεις κάνει αυτοσκοπό. Να μην μπορείς να ζήσεις χωρίς την τεχνολογία. Να βρίσκεσαι συνεχώς «on line» ακόμα και την ώρα που ξαπλώνεις μην τυχόν και χάσεις τη συνέχεια. Να μη ξεκολλάς από την τηλεόραση και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Να αποζητάς απεγνωσμένα το “like”. Να είσαι εθισμένος ακόμα και στην ίδια σου τη σκέψη. Ακόμα και όταν κάθεσαι στον καναπέ ή στο γραφείο χωρίς δουλειά, χωρίς WiFi, χωρίς ανθρώπους γύρω σου και χωρίς τίποτα να απασχολείσαι, τότε φαντάζεσαι, ονειροπολείς, ταξιδεύεις και φτιάχνεις σενάρια με τη σκέψη σου. Δεν σταματάς για μια στιγμή να παρακολουθήσεις την ανάσα σου. Να καταλάβεις ότι είσαι ζωντανός. Ότι υπάρχεις. Και πολύ περισσότερο να αναρωτηθείς. Τι θέλω να κάνω; Τι θέλω να είμαι; Πως θέλω να ζήσω; Ποιος είναι ο σκοπός μου;
Είναι αλήθεια ότι συμβαίνουν πολλά πράγματα γύρω σου που σε επηρεάζουν αρνητικά χωρίς τη δική σου συγκατάθεση. Είναι όμως παράλληλα και η ώρα να αναλάβεις την ευθύνη. Διότι την αλλαγή μπορείς να τη φέρεις μόνο εσύ. Πρώτα μέσα σου και μετά έξω σου. Αυτό δεν είναι κάτι που θα σου χαριστεί εύκολα. Δεν πρόκειται να συμβεί μέσα στο επόμενο δεκάλεπτο. Θα πάρει καιρό. Θα χρειαστεί προσωπική δουλειά και γνώση.
Γι’ αυτό δε θα σου ευχηθώ να έχεις μια ευτυχισμένη ζωή. Η ευτυχία είναι μια κατάσταση που αλλάζει συνεχώς. Κάποιες μέρες θα είσαι ευτυχισμένος και κάποιες άλλες όχι. Για την ακρίβεια δε θα σου ευχηθώ τίποτα. Δεν χρειάζονται τα χρόνια σου να είναι ούτε πολλά ούτε όλα ευτυχισμένα.
Αυτό τελικά που θα έχει νόημα για σένα είναι καθώς φτάνεις στο τέλος της διαδρομής να κοιτάξεις πίσω και να πεις ότι άξιζε τον κόπο.
Φρόντισε λοιπόν τα χρόνια σου, όσα και αν είναι αυτά, να τα έχεις γεμάτα!
