Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος, ο «Αλλος Ανθρωπος» της αλληλεγγύης.
«Αν δεν κάνω λάθος, τον είχα δει πρώτη φορά στη Σοφοκλέους. Είχε ξεφορτώσει από καρότσι σούπερ μάρκετ ένα πτυσσόμενο τραπέζι, μια φορητή μαγειρική εστία με πετρογκάζ, μια μεγάλη μαρμίτα, σακούλες με κρεμμύδια και πατάτες, ένα δοχείο ελαιόλαδο και άρχισε να μαγειρεύει. Σε ευκρινές σημείο πίσω του, ένα χαρτόνι έγραφε με παχιά γράμματα: «Δωρεάν φαγητό για όλους». Ηταν πριν από έξι χρόνια περίπου.
Οι κινήσεις του ήταν γρήγορες, διέκρινες νεύρο και αποφασιστικότητα. Λίγες εβδομάδες μετά τον ξαναείδα σε εφημερίδες και περιοδικά, σε τηλεοπτικά ρεπορτάζ, σε αφιερώματα ιστοσελίδων στο Διαδίκτυο. Είχε γίνει talk of the town. «Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος, ο άνεργος που γυρίζει καθημερινά την Αθήνα και μαγειρεύει για όλους όσοι έχουν ανάγκη ένα πιάτο φαγητό», έγραφαν τα ρεπορτάζ.
Η ιστορία του Κωνσταντίνου ήταν πράγματι συναρπαστική. Η προηγούμενη ζωή του δεν είχε καμία σχέση με τη ζωή του όπως εξελίχθηκε στα χρόνια της κρίσης. Είχε απολυθεί από τη δουλειά του, έφτασε στο σημείο να μην έχει ούτε ένα ευρώ στην τσέπη του, σε απόγνωση. Μέχρι που αποφάσισε να αναλάβει δράση, να βγει στον δρόμο και να σταθεί δίπλα σε ανθρώπους σαν κι αυτόν. Με όρους δημοσιογραφικούς ήταν ένα πιασάρικο θέμα. Οπως βέβαια και πολλά άλλα παρεμφερή θέματα με ανθρώπινο προφίλ, συγκινητικές ιστορίες προσφοράς προς αυτούς που την έχουν μεγάλη ανάγκη. Κάποιες απ’ αυτές τις ιστορίες αποδείχθηκαν πυροτεχνήματα. Δεν είχαν συνέχεια. Ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος, ο «Αλλος Ανθρωπος» όπως ονόμασε την κοινωνική του κουζίνα, άντεξε, ενέπνευσε εκατοντάδες εθελοντές, που είτε προσέφεραν τρόφιμα είτε απλώς καθάριζαν μαζί του κρεμμύδια και πατάτες. Επίσης μεγάλωσε. Απέκτησε το «Κοινωνικό σπίτι του άλλου ανθρώπου» στο Μεταξουργείο, ένα χώρο όπου όποιος θέλει μπορεί να περάσει, να πιει έναν καφέ, να φάει πρωινό, να κάνει ένα ζεστό μπάνιο, να πλύνει τα ρούχα του. Είναι χιλιάδες όσοι έχουν περάσει από εκεί στα περίπου τέσσερα χρόνια λειτουργίας του.
Πριν από λίγες ημέρες ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος μέσω του blog του εξέπεμψε σήμα κινδύνου. Χρειαζόταν χρήματα για να μπορέσει να κρατήσει το «Σπίτι» ανοιχτό. Τα έξοδα είχαν αυξηθεί, οι οικονομικές εκκρεμότητες ήταν πολλές. Αλλά και η ανταπόκριση ταχύτατη. Δεν πέρασε ούτε μία εβδομάδα και ο Κωνσταντίνος έγραψε στο blog του: «Αλληλεγγύη, σεβασμός, αγάπη. Αυτό είναι το μόνο που μπορώ να γράψω αυτή τη στιγμή από τη συγκίνησή μου. Οχι μόνο πληρώθηκαν τα ενοίκια, το νερό, το τηλέφωνο, τα δανεικά, αλλά πληρώθηκαν και έξι μήνες προκαταβολικά τα ενοίκια. Καλημέρα, Αλλοι Ανθρωποι σε όλο τον κόσμο!».
Την ίδια μέρα ο Κωνσταντίνος συνέχισε κανονικά τη δουλειά του. Εστησε τη φορητή του εστία στη Μάνδρα Αττικής κι έβαλε τη μαρμίτα στη φωτιά.
