Όλοι μας έχουμε βρεθεί σε αυτή την διαδικασία. Κοιμόμαστε το βράδυ σκεπτόμενοι πότε θα
ξυπνήσουμε. Βάζουμε το ξυπνητήρι.
Έρχεται το επόμενο πρωί. Χτυπάει. «Θα κάτσω λιγότερο στο μπάνιο, ας πατήσω αναβολή» σκεφτόμαστε. Ή ότι δεν θα φάμε πρωινό σπίτι. Ξανακοιμόμαστε. Μετά από 10 λεπτά ξαναχτυπάει. Και πάλι αναβολή.
Φαινομενικά αυτό μας μοιάζει για καλό, αφού παίρνουμε παραπάνω ξεκούραση. Κι όμως κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Ο οργανισμός είναι ένα μυαλό που έχει πληροφορίες και τις επεξεργάζεται. Βάσει αυτών ορίζει κάθε μέρος του σώματος. Όταν έχεις κοιμηθεί και χτυπάει το ξυπνητήρι τότε ολοκληρώνεται μια φάση ύπνου.
Ικανοποιητική ή όχι είναι μια άλλη κουβέντα. Αφού πατήσεις την αναβολή, ο εγκέφαλος θεωρεί ότι έρχεται δεύτερος ύπνος. Ένας ύπνος που θα διακοπεί απότομα μετά από λίγα λεπτά.
Αν τα βάλεις κάτω, τότε η σούμα σου θα έχει είτε δύο κακούς ύπνους είτε έναν ικανοποιητικό που θα έχει σβηστεί από τον κακό. Έτσι, πολύ λογικά, ξυπνάς με την αίσθηση ότι θες κι άλλο να κοιμηθείς κι ότι σου λείπει ύπνος. Κι αν αυτό το κάνεις κάθε μέρα, τότε συσσωρεύεται μια μεγάλη πληροφορία μνήμης για το κομμάτι του μυαλού που αφορά τον ύπνο.
Γι’ αυτό από δω και πέρα φρόντιζε να βάζεις το ξυπνητήρι ή το κινητό σου μακρύτερα από εκεί που φτάνει το χέρι σου. Τόσο μακρύτερα, ώστε να χρειαστεί να σηκωθείς από το κρεβάτι για να το σταματήσεις.
